Mocht ik er ooit aan toekomen om een lijstje te maken met mijn beste concerten ooit, dan zal het adembenemend mooie, akoestische concert van Natalie Merchant in Paradiso in 2002 ongetwijfeld in de hoogste regionen eindigen. Vervolgens trakteerde de voormalige frontvrouw van de 10.000 Maniacs ons in 2003 op de geslaagde verzameling folky songs The Carpenters House Daughter. Daarna kwam het lange wachten. Merchant besloot zich terug te trekken en zich aan het moederschap te wagen. Ik had eigenlijk de hoop al opgegeven dat er ooit nog nieuw werk van haar zou verschijnen. Gelukkig bleek ik het bij het verkeerde eind te hebben en is er wel degelijk een nieuw album verschenen. Leave Your Sleep heet het. Vijf jaar lang heeft ze eraan gewerkt en er doen meer dan honderd muzikanten op dit dubbelalbum mee. De zesentwintig songs zijn interpretaties van gedichten waar ze in die periode research naar deed. Toen ik voor het eerst hoorde van dit ambitieuze projekt, vreesde ik dat het wel eens het scenario voor een pretentieus, grotesk gedrocht zou kunnen zijn. Het zal niet de eerste keer zijn geweest dat een artiest zich daarin verslikt. Merchant heeft dat echter voorkomen door de juiste keuzes te maken. Literaire hoogstandjes wisselen zich bijvoorbeeld moeiteloos af met eenvoudige kinderversjes, die overigens inclusief achtergrond-informatie over de schrijver in het fraaie, bijgesloten boekwerkje na te lezen zijn. Daarnaast besloot ze alles live in te laten spelen. En last but not least is daar natuurlijk haar stem die zo kenmerkend is dat het zich perfekt als verbindend element leent. Muzikaal gezien beweegt ze zich soepel door een veelheid aan stijlen – van klezmer en New Orleans jazz tot sobere folk en reggae – zonder dat het in een ratjetoe verzandt. Toch heb ik een tweetal persoonlijke puntjes van kritiek: ik mis de in mijn ogen gouden combinatie van alleen Merchants stem plus piano en het wat expirimentelere geluid wat in het verleden juweeltjes als “Golden Boy” opleverde. Tevens kan ik me voorstellen dat het niet ieders kop kruidenthee zal zijn doordat het overgrote deel een ‘traditioneel’ muzikaal jasje heeft gekregen. De om onduidelijke redenen uitgebrachte, enkele CD-versie met een selektie van zestien songs kan men overigens links laten liggen, omdat daarop wonderschone songs als “The Land Of Nod” en “Indian Names” ontbreken.
mij=Nonesuch / Warner