Nathan Fake – Steam Days

Nathan Fake? Was dat niet dat elektronische wonderkind uit het dunbevolkte Oost-Engeland? Van wie iedereen “The Sky was Pink” kent, al dan niet in de James Holden-remix? En van wie ik ooit in een bezopen bui schreef dat zijn prachtige debuutplaat uit 2006 mij teveel richting ambient ging? Kul. Je moet het wat de tijd en de aandacht geven, ook al lijkt het in het begin wat saai. Ook de wat beatlozere elektronica is best aan mij besteed, maar ik geef toe dat ik het een moeilijker genre vind om over te schrijven. Live krijg je die beat er wel bij, overigens, en meer gefreak. Intussen is het 2012, is Nathan 28, woont hij in Londen, staat hij in het voorprogramma van Orbital en heeft hij zichzelf op plaat verder ontwikkeld als… zichzelf. Je merkt dat-ie hetzelfde type tracks blijft maken. Goed voor de herkenbaarheid, dat wel. (En hij brengt tenminste weer eens iets uit. Waar blijft Holden zelf eigenlijk?) Steam Days is een beetje Boards of Canada, beetje Jon Hopkins, een beetje Aphex Twin en vooral heel veel Nathan Fake. “Paean” vind ik een prachtige binnenkomer en misschien wel de mooiste track van het album, maar mijn vage kennis en Fake-kenner zmooc merkte in een IRC-discussie direct op dat het een zelfimitatie is. De opbouw van “Grandfathered” van de eerste plaat, alleen dan wat minder heftig. Volgens hem zitten er alleen nieuwe invloeden in “Harnser”, “Sad Vember” en “Neketoma” (dat Fake al in 2010 live deed). En in andere tracks had meer gezeten en horen we dat dan misschien live wél. Kan zijn, maar dat maakt de rest mijns inziens niet minder mooi. Zo'n nummer als “Warble Epics” doet wel wat pakweg Trentemoller of Thom Yorke solo niet voor elkaar krijgt: Zolang nog zoveel werk van andere frisse artiesten als Luke Abbott onmiddellijk aan Nathan Fake doet denken, als een “Rotes Bild mit Pferden” (het vervalste schilderij dat decennia lang aan Campendonk werd toegeschreven), heeft Fake bestaansrecht. Trucje of niet.

mij=Border Community