De bio omschrijft hem als een “Turbo-Charged Chris Rea” en daar kan ik me wel in vinden. Wie Rea voornamelijk van de ballads kent zal dat vreemd vinden, wie Rea’s bluesbox Blue Guitars kent niet. Neal Black heeft een vergelijkbare hese stem, zij het nog een graadje gruiziger, en houdt zich op Before Daylight bezig met eenzelfde authentieke blues. De Texaan Black, een deel van het jaar woonachtig in Zuid-Frankrijk, kan op zijn tijd flink soleren, zoals in “The Same Color” bijvoorbeeld, waar zijn spel wel iets van collega-Texaan Stevie Ray Vaughan heeft. Je wordt ook regelmatig verblijd met solo’s door zijn band The Healers, bijvoorbeeld op piano en harmonica. Op andere momenten laat Black zijn solo’s echter net zo makkelijk achterwege om dobro en accordeon de sfeer te laten bepalen. Tekstueel trekt ‘ie zo nu en dan behoorlijk van leer, zoals op het vileine “American Dream”. Of humoristisch, zoals ‘a holy spirit that’s 96 proof’ in “Jesus & Johnny Walker”. De twee covers, Willie Dixons “Mama’s Baby” en de traditional “Goin’ Down The Road”, passen naadloos in Blacks eigen materiaal. Before Daylight is zo’n plaat die een redelijk doorsnee bluesplaat lijkt tot je er wat beter naar luistert. Geen nootje klinkt overbodig, geen solo geforceerd. Heerlijk!
mij=Dixiefrog / Bertus