Soloplaten, Transatlantic, Morse Portnoy George, alles wat Neal Morse de afgelopen jaren deed was veel te horen in huize Prikkie. Zijn worshipconcerten en -cd’s zijn wat minder aan mij als Pastafarian besteed, maar dat is een detail. Songs From November, zijn singer-songwriterplaat, zou ook wel veel gedraaid worden, toch? Nou, niet meteen. Opener “Whatever Days” zit nog erg in de sfeer van de seventiespop die hij met Morse Portnoy George uitbracht, maar verder was het behoorlijk wennen. Natuurlijk, Morse is een prima songwriter met zijn wortels stevig in de Lennon-McCartney-school. Dat hij in een maand zoveel inspiratie had dat hij daarmee een album kon vullen (vandaar de titel) is ook mooi. Maar je krijgt een album vol songs zoals er normaal gesproken ééntje op een Neal Morse- of Transatlantic-album staat. Daarnaast is het toch even wennen aan songs als “Flowers In A Vase”, een Westcoastsong met Venice-achtige koortjes en een lapsteelgitaar. Dat het zijn eerste plaat in jaren is waarop Mike Portnoy niet drumt, scheelt ook een stuk in sfeer. Dit is dus vooral een popalbum, al blijkt Morse in popsongs nog steeds dol op uitbundige climaxen, zoals in “Song For The Free”. Niet alle songs zijn even sterk: in “Love Shot An Arrow” en “When Things Slow Down” gebeurt eigenlijk maar weinig. Wie al wat jeuk krijgt van Morse’s positivoteksten op progplaten, kan hier met teksten als die van “Daddy’s Daughter” op forse uitslag rekenen. Hij zal met deze plaat dan ook echt een ander publiek aanspreken. Dat neemt niet weg dat de capaciteiten van Morse als songwriter eens te meer blijken.
mij=InsideOut
Ik ben benieuwd. Ik ben bang dat ik het gebrek aan bombast niet even verteerbaar zal vinden.
@Prikkie: Waar kan ik jouw paspoortfoto met een vergiet op jouw hoofd bewonderen?? 😀
Eddy: deze plaat zal inderdaad niet elke progfan bekoren. Zelf vind ik het een prima plaat, maar ook ik zal eerder naar een van de progplaten grijpen.
En die foto staat natuurlijk op m’n paspoort. Daar is het een paspoortfoto voor. ;-p