Neal Morse – Momentum

'The King Of Prog Returns With His Best Album Ever!' roept het stickertje. Ook Mike Portnoy twitterde meermaals dat hij Momentum het beste album tot nu toe vond. Nou ja, van een platenmaatschappij en een enthousiaste drummer verwacht je niet anders, hè? Maar hoe blij ik ook ben met samenwerkingen tussen Morse en Portnoy (zoals kort geleden nog Cover 2 Cover), ik kan me niet voorstellen dat ze nog ooit over Sola Scriptura heen gaan komen. Dat geeft niks, Testimony 2 deed dat ook niet en die heb ik toch veel gedraaid. Momentum is géén conceptalbum – bij Neal Morse is dat al bijna een verrassing op zich – maar met zes songs op een cd, waarvan eentje (“World Without End”) het half uur overstijgt, zijn de heren Morse, Portnoy en George gewoon aan het doen wat ze altijd doen: uitbundig proggen. Eigenlijk is het ronduit verbazingwekkend in welk tempo Morse en consorten componeren en opnemen: Flying Colors was in negen dagen gepiept, bij Momentum stond de basis er in twee weken op en werden daarbij ook nog eens nummers opgenomen voor Cover 2 Cover. Het album begint met het titelnummer, dat een melodie heeft die zelfs voor Morses doen opmerkelijk snel blijft hangen. De solo is ingespeeld door Paul Gilbert en maakt het allemaal nóg een tikkie fraaier. De grootste verrassing van het album is het navolgende “Thoughts Part V”. En ja, er wordt zeer herkenbaar voortgeborduurd op de Spock's Beardsong, met weer van die prachtige counterpoint harmonieën. Je gaat je bijna afvragen waarom hij ooit Spock's Beard verlaten heeft. Alleen al om deze twee songs zou je dit album moeten aanschaffen. Maar het blijft fraai wat er wordt geboden, ook verderop op het album. “Smoke And Mirrors” is een song met een warmere, semi-akoestische sound, terwijl “Weathering Sky” weer een drive en uitbundigheid heeft als “Momentum”. Tekstueel is het Beatlesque “Freak” erg fraai, verteld vanuit het gezichtspunt van een zwerver. Afgesloten wordt met “World Without End”, dat een half uur lang van climax naar climax buitelt. Hier en daar wordt die climax wel iets te nadrukkelijk aangekondigd, maar dat wordt goedgemaakt door spannende fusionachtige stukken. Ook levert Adson Sodré, de Braziliaanse gitarist van Morses nieuwe toerband, in dit nummer heerlijke solo's af. Momentum is gevarieerd en van heel hoog niveau. Misschien niet beter dan Sola Scriptura, maar het hoge niveau van de afgelopen jaren lijken Morse & Co moeiteloos vast te houden – en daar nog heel veel lol aan te beleven ook. Dat laatste gaat in Huize Prikkie ook moeiteloos lukken.

mij=InsideOut