Neal Morse – One

Het gebeurt me eigenlijk nooit. Dat ik een stukje schrijf over een cd en deze vervolgens de ton weer in mieter. Daar is meestal ook geen reden toe. Maar nu is het me toch al met Neal Morses One al twee keer gebeurd. Het eerste stukje dat ik schreef was een vrij neutraal stukje. Met een grapje over het ‘Testimony was my story, One tells the story of all mankind’ uit de bio. Dat het best knap is dat One dat in krap 80 minuten samenvat en hij voor zichzelf twee cds nodig had. In de tweede stukje veegde ik de vloer aan met One wegens de wel enorme overdaad aan religeneuzel. Half slapend in de trein had ik daar niet zoveel last van. Alive and kicking om drie uur in de middag werd ik er op een bepaald moment gek van de overkill aan Jezus, God, Father en daarbovenop alle verkapte verwijzingen. Toch liet dat stukje One ook niet in zijn waarde en verdween ook in de recycle bin. Want One is in ieder geval qua solo-platen Morse zijn beste werk tot nog toe. Het gitaargeluid is verfijnder, met dank aan Phil Keaggy die veel solo’s doet. Voor toetsen gebruikt Morse echt retro-apparatuur in plaats van spul uit een doosje. Bovendien is Randy George een goede bassist van het kaliber Dave Meros en weet hij Portnoy wederom in de hand te houden. Al had Mike wat netter mogen werken hier en daar. Het lijkt of Morse meer tijd genomen heeft om het songmateriaal uit te werken dan bij Testimony. Natuurlijk moet je vaak aan Spock’s Beard denken, sterker nog ik hoor zelfs letterlijke loopjes terugkomen van die band. En ook natuurlijk die hele rimram proghistorie waar hij leentjebuur speelt. Zoals een paar extra oren opmerkte: die eerste keer, dat was toch het leukste. Maar toen waren we nog jong en onschuldig.

File: Neal Morse – One
File Under: (nog steeds) Spock’s Beard
File Audio: [One-samples]