Jehova’s proberen je te bekeren door hun voet tussen je deur te zeggen en je in een goed gesprek de juiste weg te laten vinden. Ik zal niet suggereren dat Neal Morse het probeert met zijn eerste solo-plaat sinds zijn vertrek uit Spock’s Beard, Testimony, maar alleen al kijkend naar de songtitels heeft hij wel een beetje de schijn tegen en door de twee uur die de plaat duurt zit zijn voet ehhh CD toch wel lang je speler vast. Het verrast me eigenlijk meer dat Morse komt met een symfo-album, ik had verwacht dat Testimony meer in de lijn zou liggen van zijn vorige solo-albums. Niets van dat al dus. Testimony sluit naadloos aan op Snow van vorig jaar voordat Morse geroepen werd door De Man om Spock’s Beard te verlaten. Zelden zal een muzikant zo open en bloot over zijn bekering gezongen hebben en daar heb ik, ondanks mijn bedenkingen, wel respect voor. Het is aangenaam te horen hoe Morse zijn hele repertoire recyclet zonder te vervelen, maar je af en toe wel doet fronsen en denken: “Waar hoorde ik dit eerder”. Catchy koortjes, majestueuze melodieën, natuurlijk gefreak, Testimony has it all en gelukkig, ik heb nergens het gevoel dat Morse mij naar zijn kant van de streep probeert te trekken. Maar toch, maar toch. Ik mis ze echt wel op deze plaat: Nick, Alan, Ryo and Dave. Nu wordt pas echt duidelijk dat Neal Morse dan misschien wel de aardappels aanleverde en een groot gedeelte van de jus, maar de finishing touch zat’em toch in de tweede stem en vloeiende, soulvolle, drumwerk van Nick D’Virgilio, de licks van Alan, het maniakale van Ryo en het ronkende van Dave. Nee, ik ben niet teleurgesteld in Testimony het is op-en-top Neal, maar als God weer eens wat weet zorg dan alsjeblieft ooit nog eens voor een reunie.
File: Neal Morse – Testimony
File Under: En God zag dat het goed was (2)!