Soms blijven platen bijna net zolang op de stapel liggen als dat er aangewerkt is in de studio. Zo ligt het Belgische Needle And The Pain Reaction al sinds de afgelopen zomer te wachten op 200 woorden. Niet zo’n best teken. Nu begint Stains geenszins vervelend. Het trio hangt hier ergens tussen Jawbox en Girls vs Boys, twee bands die hier regelmatig onder de naald of boven lazer ronddraaien. Daar word ik dus best vrolijk van, maar dat is slechts kortstondig. Het probleem is namelijk dat dit driemanschap niet stopt bij deze twee. Alle smaken moeten op het bord, en allemaal zeer geapprecieerde smaken. Maar daardoor is een lijn in Stains ver te zoeken. T.C. Matic, Favez en een grote duikvlucht door de zwaardere helft van de jaren ’90 passeren de revue. Maar uiteindelijk zonder te overtuigen. Stains is een patchwork geworden waar vooral uit blijkt dat er géén duidelijke keuzes gemaakt zijn. En dat incoherente geheel wordt alleen verbonden door de stem, die nummer na nummer meer op de zenuwen gaat werken. Na de opener blijft dus eigenlijk alleen de pijnreactie over, en hoe dat netjes onder woorden te brengen vergt wat tijd. Gelukkig niet zolang als er aan dit album is gewerkt, want dat schijnt een kleine twee jaar te zijn.
mij=Dying Giraffe / Munich
4 reacties