Twee jaar na zijn autobiografie Waging Heavy Peace heeft Neil Young alweer een boek geschreven. Het writer’s block waarover hij klaagde in zijn eerste boek is blijkbaar helemaal voorbij. Niet alleen brengt hij in een rotvaart de ene na de andere half gelukte plaat uit, ook bij het schrijven zit hem niet veel in de weg. Want Special Deluxe is dezelfde associatief geconstrueerde geschiedenis van zijn leven als Waging Heavy Peace. Het verschil zit erin dat dit keer de auto’s die hij gehad heeft de rode draad vormen. Deze rode draad heeft hij tot leven geroepen door voor elk hoofdstuk de betreffende auto ietwat kinderlijk, maar toch redelijk nauwkeurig te tekenen. (Het zou me overigens niet verbazen als het nagetekende foto’s zijn.) De onderwerpen zijn grofweg dezelfde: zijn jeugd, zijn liefdes, zijn vrienden en zijn muziek. Alles wordt oppervlakkig geschetst in anekdotes, aangevuld met commentaar vanuit het heden en het uitrekenen van de CO2-uitstoot van de door hem gereden klassieke auto’s. En dat laatste is niet zomaar een aardige gimmick: het afsluitende en meest uitgebreide hoofdstuk is een bevlogen politiek essay over milieuvervuiling, de noodzaak van elektrische auto’s en zijn zoektocht naar een oplossing hiervoor. Gezeur van een oude hippie? Ja en nee: soms is het opa die op trage toon herinneringen ophaalt, maar zijn eigenwijsheid en enthousiasme voor dit onderwerp maken de ruim 400 pagina’s vermakelijk.
mij=VIP / A.W. Bruna
Maar welke autobio (haha, deze is letterlijk een auto bio) vind je nu beter?
Ze zijn vrij inwisselbaar, al worden in Waging Heavy Peace meer onderwerpen aangesneden. Ik denk dat mijn voorkeur naar de eerste uitgaat.