Hij had het zich wel vaker afgevraagd, maar nooit kwam het explicieter naar boven dan nu: ‘What was God thinking, when he made me?’ Zijn gedachten dreven af naar vroeger, naar die eindeloze vlakten waar hij doorheen reed op weg naar weer een optreden. Naar de veiligheid van het huis waar hij opgroeide, zijn oom achter het piano-orgel , zijn nichtjes close-harmony zingend en de eindeloze Canadese prairies rond de afgelegen boerderij. Naar later, toen hij, de langharige treurige jongen uit Toronto, het gemaakt dacht te hebben, ver weg in het zonnige Californië. Naar nog weer later, toen zijn gehandicapte kinderen geboren werden. Natuurlijk had hij de dood eerder in de ogen gekeken, maar toen ging het om anderen. Het leverde wel een hoogtepunt in zijn carrière op, Tonight’s The Night. De nachten zien er nu anders uit, eenzamer misschien wel. De valse, maar o zo oprechte sound van die plaat kan natuurlijk niet meer. ‘If you follow every dream, you might get lost.’ Na Life raakte hij de weg kwijt. Platen kwamen er nog wel, maar zo urgent als toen klonken ze niet meer. Hij moest terug, terug naar het geluid uit zijn begintijd, ongeveer zoals hij bij Harvest Moon gedaan had. ‘He Was The King’ zou de afsluiter moeten zijn. Dat kon vast geen kwaad, mocht de operatie mislukken en hij zijn grote held Elvis gaan ontmoeten. Als de operatie zou slagen, dan moest en zou hij die eerste vraag als afsluiter stellen: wat was Zijn idee, ‘When God Made Me.’
Neil Young – Prairie Wind
14 reacties
Geef een reactie
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
leuke recensie!
snap nu wat hi jzit te zingen over elvis. in heaven!
aha!
wat ik me afvraag na het lezen van je recensie; wat vind je nu van die plaat?
Ik vind het overpeinzingen van een oude man die een poging doet om terug te grijpen op eerder werk. En dat klinkt een beetje treurig, zoals – hoop ik – de teneur van dit stukje dat ook is.
Ik vind het weer een prachtige plaat. Er blijft een stuk cynisme en zelfspot in zijn teksten en stem zitten en hij maakt afwisselend werk. Denk aan Greendale en aan de Crazy Horse periode. Er zijn maar weinig artiesten die het in hun eentje redden om mooie muziek te blijven maken en de rock&roll weten te handhaven. Daar slaagt Neil Young nu al zo’n 38 jaar in. En vergeet niet dat hij een country-artiest is, The Godfather van the Grunge en liefhebber van punkmuziek. Dat is een bizarre combinatie waar veel moois uit voort kwam. doet gewoon waar hij zin in heeft en dan zal het inderdaad wel eens gebeuren dat er platen zijn die op elkaar lijken. Hij is er niet bang voor. Mooie eigenschap. Heeft ook wel mindere platen gemaakt maar goed, als je zo’n uitgebreid reportoire op je naam hebt staan mag dat. Er zijn meer artiesten die na 5 jaar al op hun verleden terugvallen en dan veel platen verkopen. Die zijn dan toch vaak een paar jaar later spoorloos en worden ook niet meer gezocht.
Maar uiteinelijk hebben we het hier over muziek. Of het mooi is of niet, daar valt over te redetwisten. Ik vind het weer een prachtig document.
Ik ben klaar!
Er komt niet echt naar voren wat je nu van de plaat vind, naar mijn mening( na 2 keer luisteren) is het een echte Neil Young plaat geworden, daar bedoel ik mee dat hij weer precies dat op de plaat zet waar hij de laatste tijd mee bezig is, nu grijpt hij terug op vroeger, maar hij heeft ook wel eens teruggegrepen naar iets wat helemaal niet bij hem past ( trans 82), ik ben nu eenmaal een echte fan( niet van het eerste uur, daarvoor ben ik te jong (41)), ik vind eigenlijk alles van hen de moeite waard, maar dit genre kan ik me helemaal in vinden, ik hoop dat zijn operatie van eerder dit jaar hem niet in de weg zit om weer een toernee te plannen, ik zal er bij zijn en met heel mij n ziel genieten van wat deze man ons de laatste pakweg 40 jaar heeft gechonken
weer een geweldige plaat van deze geniale muzikale geest.
Marc Haaksbergen
Persoonlijk grijpt deze plaat me zovele keren meer aan dan zijn vorige werk Greendale. Neil is overduidelijk nog steeds de meester van de ontroering. Wat deze Canadees uit stem en geest haalt is onovertroffen. Enkel Bob Dylan is misschien nog iets grootser. Alhoewel je de twee beter gewoon naast elkaar legt dan ze te vergelijken. Zeldzame schoonheid. Bedankt Neilster
Oude man kijkt terug en blikt voorzichtig vooruit. Bij veel artiesten zou ik kromme tenen krijgen bij het idee alleen al, maar Neil komt er makkelijk mee weg. Van hem accepteer je gemijmer en simpele rijmelarij omdat het (kreun, sorry, het moet er uit) integer is. Twijfelaars verwijs ik graag naar de bijgesloten dvd bij Prairie Wind. Zie hem in de koptelefoon kruipen. Ik weet niet wat ik met die man heb, maar alle albums draai ik met veel genoegen (ja, ook Landing on Water en Arc). Zoals hij zelf al eens heeft gezegd, blijkt aan het einde van zijn muzikale loopbaan dat alle albums als stukjes in een grote puzzel vallen. En dat valt uiteraard over meer artiesten met een looptijd van veertig jaar te beweren, maar bij Neil is het overduidelijk. Eigenlijk is hij altijd die loner gebleven. Ik verheug me dan ook op de archiefserie waarvan volgend jaar (geloof ik) eindelijk het eerste deel verschijnt.
Nu maar hopen dat de archiefserie er nu dan ook uiteindelijk komt. Het hele project is een aantal keren ter sprake gekomen maar heeft tot nu toe nog niet in iets concreets geresulteerd maar volgens de laatste berichten gaat dat nu eindelijk gebeuren. Wat Prairie Wind betreft … tja die heb ik inmiddels grijs gedraaid … Melancholisch, puur en muzikaal gezien ook verantwoord mede dankzij de aanwezigheid van een aantal topmuzikanten. Sublieme muzikale begeleiding. Kortom een juweeltje. CD v/h jaar?!?!?! Ik ben bevooroordeeld 😉 … maar dat maakt het extra leuk om aan het eind v/h jaar een persoonlijk lijstje te maken en dan held Neil Young op nummer 1 te zetten ;-).
Pff, wat moet van zo’n juweel van een plaat zeggen, beeldschoon. Old soldiers never die!!
Weer een geweldig mooie cd cq plaat van een wonderbaarlijke breekbare kracht.
Van mij mag Neil en zijn kromme tenen muziek er zijn en blijven. When God made me gaf hij mij oren die goed werkten zodat ik naar Neil kon luisteren Alleluia……..praise the lord.
Beste mensen, Prairie Wind vertolkt de gevoelens die wij allen wel eens hebben, om met Neil te spreken; “They’re all one song, it’s always the same”. Maar dan wel mooi; Neil wederom bedankt !
een prachtige cd van een geweldige artiest, iemand die altijd zich zelf is gebleven en zijn eigen muziek heeft gemaakt. Waarom hoor je deze cd nooit op de radio???? het nummer “when God made me” is volgens mij een anti- Bush nummer!!!!
FUCK NEIL YOUNG, BECAUSE HE’S THE GREATEST SONGWRITER EVER. HIS VOICE AND GUITAR WILL NEVER BE