De heren die samen Nelson vormen, de tweeling Gunnar en Matthew Nelson, zijn zoons van zanger Ricky Nelson en kleinzoons van het in Amerika legendarische televisieduo Ozzie en Harriet. Ze debuteerden in 1990 voorzien van lange blonde haren met het succesvolle After The Rain, maar door problemen met het label Geffen duurde het tot 1995 voor er een nieuw album kwam. Dat ging volledig ten onder in wat inmiddels de grungetijd was. Op hun eigen label hebben ze nog vijf albums uitgebracht, maar de laatste jaren verdienden ze kost op cruiseschepen en zijn ze in de VS voornamelijk bekend als socialites in plaats van als muzikanten. Kortom, alle reden om de heren bij voorbaat af te doen als oude roem. Toch? Nou nee, want Frontiers – inmiddels ook een distributiedeal met EMI in de VS rijker – brengt meteen maar drie albums in korte tijd uit en dat blijkt terecht.
Lightning Strikes Twice is het eerste nieuwe werk in tien jaar tijd en het is een heerlijk pretrockplaatje. Het is smaakvolle poprock, dan weer in de AOR-hoek, dan weer lekkere recht-zo-die-gaat-rockers als “Ready Willin´ And Able”, dan weer met een randje funk richting House Of Shakira of Bon Jovi – zij het minder op de automatische piloot dan de laatste. De gitaarlijn in het intro van “How Can I Miss You?” doet onmiddellijk denken aan UFO´s “Doctor. Doctor”, maar verder is er weinig op het songmateriaal aan te merken. Er is zelfs meer variatie te vinden dan op de meeste albums in dit genre, zowel in stijl als in instrumentatie en tempo. De wereld mag ze dan vooral kennen als socialites, na het beluisteren van dit album is het voor mij zonneklaar dat ze vooral uitstekende muzikanten zijn. De verkopen van de jaren negentig zullen ze er niet mee halen, maar aan de kwaliteit ligt het niet.
Bijna tegelijkertijd zijn de demo´s van het succesvolle debuut After The Rain uitgebracht door Frontiers, onder de titel Before The Rain. Dat zou wel eens een heel goede zet kunnen zijn, want de demo´s hebben niet de met stopverf dichtgesmeerde productie die destijds gebruikelijk was. Ik ken het origineel niet omdat ik mij door mijn vooroordelen liet weerhouden, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de mix van dit album beter bij deze tijd zal passen. Behalve drums met net iets meer echo dan heden gebruikelijk klinkt het namelijk alsof het dit jaar opgenomen is. Nou ja, soms leidt de productie wel tot associaties met Poison, en dat was toch wel heel erg jaren negentig. Aan de zanglijnen is bovendien regelmatig te horen dat ze daarvoor met Dweezil Zappa aan diens My Guitar Wants To Kill Your Mama hadden gewerkt (“More Than Ever” bijvoorbeeld). Uitstekende songs, muzikaal vakmanschap en een sound die niet lijdt aan stopverfbenadering van de jaren negentig zorgen ervoor dat dit demo-album in 2010 gewoon klinkt als een uitstekend regulier album.
Op Perfect Storm – After the Rain World Tour 1991 staan naar verluidt de enige live-opnamen die er Uit de succesjaren van Nelson bewaard zijn gebleven. Dat is te horen, want het geluid is belabberd. Bovendien wordt er op z´n Cheap Tricks met grote regelmaat het geluid van een batterij gillende meiden opengedraaid. Jammer, want zo´n band klinkt live vaak een stuk steviger en dat lijkt ook hier het geval. Bovendien zijn de koortjes ook live bijzonder fraai. Helaas laten het vlakke geluid en vooral de als natte kranten klinkende drums er weinig van over. Ze gaan met hun nieuwe cd op tournee, met onder andere Mark Slaughter in de band. Dat lijkt me een goede gelegenheid voor een herkansing.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties