Eén maand heb ik een abonnement op Spotify Premium gehad. Want zeg nou zelf, tien euro is niet niks, en Spotify Unlimited voor €5 kun je niet meer aanschaffen. Maar die ene maand was het wel meer dan dik waard. Via een playlist ontdekte ik de geniale retrodiscohit “Slumlord” van Neon Indian, dat een van de singles van dit album is. Denk aan Palmbomen, denk aan MGMT, denk aan Metronomy; dit is een ontzettend dik, heerlijk cheesy synthdisconummer waarbij ik al binnen 10 seconden rechtop ga zitten. Van het type dat ik eigenlijk niet in disco’s durf te draaien als dj, maar wat ik echt ontzettend goed vind. “Annie”, track 2, is er ook al zo een. “Smut!” heeft zelfs iets van The Avalanches, maar dan dus zonder zangeres. Tegelijk blijft het een undergroundplaat: het was vrij gemakkelijk geweest om van diverse nummers een soort The Magician-remix te maken en daarmee geheid te scoren. Toch kiest Neon Indian nadrukkelijk voor gekke doffe percussie, rare fluitjes en wiebelende baslijntjes, alsof ze zo van een half vergane cassette afkomen. Nou is Neon Indian sowieso een onvoorspelbare nostalgieband die tot nu toe met acts als Washed Out in de chillwave-hoek geplaatst werd: dat tijdperk is met VEGA INTL. Night School meteen over. In “Dear Skorpio Magazine” hoor je nog wel een Justice-achtig gitaargeluid, maar dan in de ‘shoegaze gone sleazy funk’-variant, inclusief lo-fi fadeout. “C’est La Vie” is er nog zo een. Hoe muf VEGA INTL. Night School af en toe ook mag ruiken, ik denk dat hij heel hoog gaat komen in mijn jaarlijstje – gewoon omdat het zo’n ongedwongen leuke plaat is. En dan heb ik hem dus puur ontdekt dankzij Spotify, want in de winkels en op de reguliere downloadplekken moet je er echt naar speuren. Inmiddels heb ik ook de cd in bezit en kan ik je vertellen dat het boekje de teksten en een bakstenen muur in beeld brengt, en dat de band Youtube-user Chelsea Von Peacock bedankt omdat een verloren demo van Neon Indian dankzij haar dj-set-bootleg kon worden hergebruikt. Dus.
mij=Transgressive / PIAS