Ken je Choir Of Young Believers uit Denemarken? Nee? Ken je de soundtrack van de serie The Bridge? Ja? Nou, dat is het nummer “Hollow Talk” van The Choir Of Young Believers, een band die zich na wat EP’s en twee prachtalbums helaas te weinig van zich laat horen. Ken je Suimasen nog? Een Eindhovens bandje dat zich ook helaas veel te vroeg echte roem heeft ontzegd. Dat gold wel voor meer bands uit de stad van Philips. Een opzienbarende vernieuwingsdrang wordt in het Zuiden al snel in de kiem gesmoord door randzaken als ego-tripperij of simpelweg het gemis aan het echte consolideren en doorpakken. Alleen, soms deugen muzikanten als mens. En het toeval wil dat juist die mensen elkaar vinden en blijven opzoeken. Met verschillende bagages kan er dan iets leuks ontstaan. Dat is bij Neon Twin het geval. In 2012 was er opeens de EP From Here To Zen van Neon Twin, een kwartet bestaande uit Jacco van Rooij (Alabama Kids, 35007, Motorpsycho, 7Zuma7 en Suimasen), Nick Sanders (7Zuma7, Suimasen), Murphy van Oijen (Candybar Planet, 35007) en Jacques de Haard (Celestial Season). Ik heb niet alle bands en projecten genoemd, omdat die er niet toe doen. Dat zeg ik maar alvast, voordat een der muzikanten ageert dat ik de Nymphoid Barbarians From Dinosaur Hell of de plaat Set Your Teeth Into Mars niet heb vermeld waardoor deze recensie niet zou kloppen. Ver voor al het stonerrockgeweld voerde Sonic Youth ooit een experimenteel gruizig gitaargeluid op dat door The Wipers werd uitgebouwd tot een soort lijzige doempunk en door Blonde Redhead tot alternatieve droomrock vol sfeervolle elementen. Daartussen begaven zich honderden bands met hun eigen varianten. De een met nadruk op het hechte kleine melodietje zoals Pavement, de ander rekte de grenzen van de feedback verder op zoals My Bloody Valentine en Black Rebel Motorcycle Club. Rob van de Brand en Nick Sanders grossierden even met Suimasen in kleine liedjes met grootse spanningsbogen. Neon Twin doet met iets meer kracht hetzelfde, vooral op kant B. Was 2012 nog een goede en stevige vingeroefening, deze titelloze 12-inch op 33 toeren heeft de balans gevonden tussen fragiele popliedjes en dreinend gitaaronheil. Maar altijd in het teken van de mooie refreintjes en breekbare zangpartijen. Na de Suimasen-plaat Flow hebben Sanders, Van Oijen, Van Rooij en De Haard ervoor gezorgd dat je wel degelijk een sfeervolle plaat kunt maken met amper tinten en een paar grove schetslijnen. De liedjes staan voorop. Neon Twin is daarmee hofleverancier geworden van de alternatieve popparels zonder opschmuck en overtollige toeters en bellen. Slechts de intentie geldt en die is in een klap raak en juist. Het is te hopen voor Neon Twin dat het niet op zoek gaat naar de overtreffende trap in extra registers en instrumentarium. Doet de band dat wel, dan zou het Eindhovense kwartet net zo’n vaag leven beschoren zijn als The Choir Of Young Believers. Dat zou zonde zijn.
mij=Zesde Kolonne