Ik kom er eerlijk voor uit, ik heb ook zo mijn vooroordelen. En een van die vooroordelen is, dat UB40 ruk is. Zwaar ruk. Dus als een artiest trots in zijn bio ronkt dat hij met Ali Campbell samengewerkt heeft, dan moet die artiest net een stapje harder lopen. Dat krijg je met vooroordelen. Als je vervolgens ook nog ronkt dat je tot twee keer toe “the face of popmusic” veranderd hebt (met The Specials en met Fun Boy Three), terwijl je naam mij in eerste instantie niets zegt, dan moet je twee stapjes harder lopen. Want hoe bekend voorgenoemde bands ook mogen zijn, de individuele leden van de band zijn dat niet, en bij The Specials denk ik eerder aan Dammers, dan aan Staple. Wat overigens wel veranderd als je The Rude Boy Returns van Neville Staple opzet. Want de stem van Staple is wel herkenbaar. En daarmee heb je meteen het enige pluspunt aan de cd gehad. The Rude Boy mag dan terug zijn, het is duidelijk dat hij de nummers niet schreef bij The Specials en Fun Boy Three. Deze plaat is namelijk een obligate en zouteloze verzameling reggae en ska deuntjes die niet beklijven en die een terugkeer van de rauwe jongen vooralsnog niet rechtvaardigen. Want hij wordt links en rechts in gehaald door jonge helden. Zoals laatst nog door Luton Fyah. Zo zie je maar weer dat samenwerken met (leden van) UB40 helemaal niet goed voor je is. En zie ik wederom een vooroordeel bevestigd…
mij=Rude Boy Music / Sony