‘Ik vind die nieuwe New Order wat meer op vroeger lijken’, zei ik tegen het meisje dat vroeg wat ik van de nieuwe New Order vond, terwijl ik de cd tamelijk hard door het café liet schallen. Het meisje was goed aan het luisteren en even later zei ze: ‘Ik vind het geloof ik vooral op New Order lijken.’ Het leek me een gekke opmerking, totdat ze zei dat ze Get Ready soms niet op New Order vond lijken. Daarom werden we het toch eens. Waiting for the sirens’ call past meer in het oeuvre van New Order dan Get Ready, de comeback plaat uit 2001, die wat meer teruggreep op de rock. Meer dan verwant met de rock van Get Ready is deze plaat verwant met de vroegere New Order, toen het dansvloergeluid dwars door die rock heen klonk, waardoor de liedjes van New Order de popliedjes werden zoals we ze allemaal kennen: geschikt voor thuis, in de auto, op de dansvloer en in het café. En laat Waiting for the sirens’ call nu net vol staan met van die fijne popliedjes, waarin juist de uit de jaren tachtig weer opgepikte elektronica de liedjes sterker maakt. Dat de plaat (inclusief genoemde elektronica) niet heel erg verrassend is, is niet zo erg. Een paar dieptepunten, waaronder het op Ace of Base lijkende “I told you so”, maken de plaat niet slecht, maar vallen wel op. De hoogtepunten, waaronder de titelsong en “Krafty”, stijgen heel ver boven de rest uit. Of de band zijn krediet verspeelt door begin volgend jaar nóg een plaat uit te brengen, dat weet nog bijna niemand.
mij=Warner
Ik vind “Guilt is a useless emotion” erg lekker.
De melancholie in “Who’s Joe”, het pompende synth-geluid in “Morning Night And Day” en dan nog het titelnummer, die zou zomaar van hun “Low-Life”plaat uit 1985 kunnen komen.
Ze hebben weer goed raak geschoten!
Ik heb hem ook maar eens een paar keer aan een luisterbeurt onderworpen. Conclusie: wat een waardeloze plaat. Zonder enige pit, zonder enig punt. “Zouteloos en lamlendig” zo verwoordde Menno Pot mijn mening gisteren. En gelijk heeft hij. Zo is het wel heel erg gemakkelijk geld verdienen voor die mannetjes van New Order.
Ik zal wel weer de enige zijn. Een plaat uit 1985 namaken en dat nog slechter doen ook is geen kunst.
het is helaas een kutplaat. De titeltrack is nog wel ok en Krafty is nog wat beter, maar voor de rest: pijnlijke meuk.
Ik ga’em zo lekker voor mevrouw Storm kopen. Die vond het maar stom dat ik’em aan Jnnk gaf. 🙂
Naast de single viel alleen Guilt Is A Useless Emotion mij in positieve zin op bij de eerste luisterbeurt. Maar goed, poging twee is nu onderweg…
Krafty!
Goed hoorr!!!
een dikke 8