‘Ik heb je gemist, Nicole Atkins‘, denk ik al tijdens de eerste minuten van Slow Phaser, Nicole Atkins’ derde cd. Atkins maakte namelijk al twee prachtige albums. Debuut Neptune City uit 2007 klonk melancholisch sixties-achtig, als een vrouwelijke Roy Orbison, opvolger Mondo Amore uit 2011 was een hartverscheurend break-up album. Ik houd erg van die albums en dat komt vooral door Atkins’ hartstochtelijke zangstijl. Ik ken bijna geen zangeres die zo mooi smachtend kan zingen als dat zij dat kan. Voor haar derde album ging ze wederom in zee met de Zweedse producer Tore Johansson die ook Neptune City produceerde. Johansson laat de plaat grooven door vette baslijnen, synths en (gitaar)effecten. Dat levert disco-achtige popsongs op, zoals “Who Killed The Moonlight?” en “Girl You Look Amazing” en het catchy “Cool People”. Atkins blijkt wederom weer een songschrijver van formaat te zijn die dit album voor het eerst op haar eigen label uitbrengt. Kennelijk heeft die nieuwe vrijheid haar geïnspireerd om muzikaal te experimenteren. Er staan catchy popsongs op, maar er zijn ook invloeden van disco, folk, roots, indie(-noir) en een snufje prog te horen.’Desert disco’noemt ze het zelf. Ik vind Atkins nog steeds op haar best wanneer ze haar meest melancholische kant aanspreekt. Zoals in het smekende “Red Ropes”, in “Gasoline Bride”, met een heerlijk cynische tekst over een niet al te gelukkige bruiloft, en in het sublieme rootsy “The Worst Hangover”. Wanneer Atkins daarin op het eind herhaaldelijk ‘Operator, get me no. 911, I’m dying’ zingt en haar toon en de muziek steeds lager en langzamer worden en uiteindelijk heel luguber stoppen, geloof je bijna dat de hulp écht te laat is gekomen. Slow Phaser is Atkins’ experimenteelste plaat geworden en dat is soms even wennen, maar uiteindelijk valt het kwartje wel. Omdat het hele goede liedjes zijn, maar ook omdat Nicole Atkins nog steeds onweerstaanbaar zingt. Wat zou ik dát graag eens live horen..
mij=Oh Mercy!
4 reacties