Er is iets geks met Nightingale, naast dat ze Zweden op een Oostenrijks webdomein zijn. Retribution is het eerste album dat ik van ze hoor en bespreek, en ik zou ze zo indelen bij het label Frontiers, toch vooral een AOR-label. Maar nee, het is een release van proglabel InsideOut. Dan Swanö, zanger/gitarist/toetsenist bij Nightingale, heeft bij een fors aantal projecten bijgedragen, als zanger, gitarist, drummer, bassist of in een technische rol, bijvoorbeeld als producer. Hij was lid van bands als Bloodbath en Edge Of Sanity en hij werkte met Opeth, Evergrey, Katatonia en Arjen Lucassen’s Star One. En dan heeft ie ook nog eens een progressief death-metal-solo-album uitgebracht. Van dat laatste hoor je hier echt he-le-maal niets terug. Integendeel, hij klinkt soms als een iets gladdere Jorn Lande en soms als John Payne (Asia, GPS). Ook muzikaal zou ik iets heel anders verwachten dan wat ik op Retribution hoor. Ik zou het eerder omschrijven als een mix van AOR en power metal met een progressief randje. Ben je een pure progrocker, dan moet je deze plaat laten liggen. Als je op zoek bent naar (death-)metal al helemaal. Kun je daarentegen zoals ik de John Payne-periode van Asia waarderen dan is dit wel een plaat voor je. Swanö heeft namelijk een stem om U tegen te zeggen. Door de vrij dominante rol van de toetsen is de bombast op dit album ook nooit ver weg. Luister maar eens naar “The Voyage Of Endurance”. De gitaar (van Dan Swanö of zijn broer Dag Swanö, ook al zo’n multi-instrumentalist) is meestal vooral een ritme-instrument, ter ondersteuning van toetsen en zang. In Frontiers-termen zou ik een vergelijking trekken met Circus Maximus en – met enige aarzeling – Royal Hunt. Die aarzeling bij Royal Hunt is gelegen in het feit dat die band steeds meer een pastiche van zichzelf aan het worden is, waar Nightingale er doorgaans goed in slaagt om aan de goede kant van de streep te blijven en zeker compositorisch veel meer in huis heeft. En toch blijft dit een typische Frontiersband.
mij=InsideOut