‘Come on motherfucker! Put your clothes on! Come on!’ Van de week heb ik sinds tijden weer eens wat platen van Beck gedraaid. Ik heb het gevoel dat hij toch wat vergeten raakt, en misschien is dat niet eens onterecht. Meer coolness dan inhoud, zoiets. Niobe’s album The Cclose Call (geen idee waar die dubbele c voor staat) zette me op het Mellow Gold-spoor. Deze dame uit Noordrijn-Westfalen brengt ons een vergelijkbare ratjetoe van maffe (film)samples en vage vocalen, met een al even genreloze begeleiding vol wazig vertraagde ritmes. Het ene moment suggereert een baslijn dat er een hiphopbeat kan invallen, het volgende ogenblik hebben Niobe’s vocalen wat weg van een discodiva. Een liedje als “Walk The Walk” krast en tript als Solex. Maar Niobe heeft ook iets folkachtig bezwerends, ze vernoemde zichzelf niet voor niets naar een met de goden spottende vrouw uit de Griekse mythologie. Niobe is haar eigen hogepriesteres, die ons bedwelmt met zalvende geluiden, alsof ze in haar uppie de rituelen van The Devil’s Blood uitvoert. Dat levert een curieus, nogal in zichzelf gekeerd album op. Eigenlijk gun je haar een zusje, misschien dat die wat lucht in deze cryptogrammen kan blazen. Ik verdwaalde in dit dromenhuis.
mij=Tomlab
4 reacties