Als kind van de generatie X, de generatie waar zonder twijfel een neutronenbom op zou vallen, de generatie die een inktzwart bestaan leidde in de crisisjaren tachtig, de generatie die gebukt ging onder het meedogenloze regime van Van Agt, was de donkerste new wave en jarenlang de soundtrack van mijn leven. Joy Division, The Cure, Modern English, The Smiths, The Sound, Echo & The Bunnymen, enfin, u weet wel. Gelukkig viel die bom nooit, maar anno 2015 kent de wereld zo mogelijk nog veel meer problemen dan toen en is de muziekwereld tientallen keren vernieuwd. Toch blijft die new wave sound als een rode draad door mijn muziekbeleving gaan en ik blijk niet de enige. Nite Fields, uit Australië, komt met een debuutalbum dat net zo goed vijfendertig jaar geleden had kunnen uitkomen. Het lukt ze om het geluid en de sfeer van die eerder genoemde klassieke bands doeltreffend neer te zetten. “Depersonalised” is een instrumentaal voorspel voor acht goede songs die overtuigend worden gebracht. Nergens verlaat men het vastgelegde stijlpatroon van klagende zang, melodieuze gitaartapijtjes, ijle synthesizers en slimme baslijnen. Het is bijna schrikken als we in “Like A Drone” opeens een akoestische gitaar horen. In het lange sluitstuk “Winter’s Gone” weerklinken echo’s van The Velvet Underground, de band die ook voor de new wave bands van vroeger enorm invloedrijk was. Je zou haast denken dat het saai moet zijn om naar Nite Fields te gaan luisteren, een band die wel zo overduidelijk is blijven hangen in lang vervlogen tijden, maar het tegendeel is waar. Nite Fields presenteert hier een dik half uur new wave van topklasse waar menig hip bandje bij verbleekt.
mij=Konkurrent/Felte