Een nieuw album van Nits is altijd weer een vertrouwde verrassing. Vertrouwd omdat het steeds weer dat typische Nits-geluid laat horen, en verrassend omdat de band zichzelf op elk nieuw album opnieuw lijkt uit te vinden. Meer ‘verandering’ dan ‘groei’ of ‘ontwikkeling’ trouwens, want een duidelijke lijn (bijvoorbeeld ‘steeds verstilder’ of ‘een nog volwassener geluid’) is niet te ontdekken. De band doet keer op keer iets écht nieuws, en verdomd, het is ze weer gelukt om dat niet ten koste te laten gaan van spontaniteit of identiteit. Strawberry Wood heet het nieuwste kunstwerkje, en wat direct opvalt is hoe groot het verschil is met voorganger Doing the Dishes. Nits anno 2009 klinkt soepel, ontspannen en ontroerend. Henk Hofstede’s zang kon nog wel eens wat scherpe kantjes hebben, hier zingt hij met een ingetogen souplesse die bij elk nummer opnieuw verbaast. Robert Jan Stips, toch al één van mijn favoriete toetsenisten ooit, lijkt op het eerste gehoor alleen op de achtergrond aanwezig te zijn, maar na verschillende luisterbeurten blijkt hij op uiterst subtiele wijze de muziek langs alle kanten bijna stiekem in te kleuren. Tot slot speelt Rob Kloet bescheiden en innovatief als vanouds. Extra punten ditmaal voor het prima gitaarspel van Hofstede, die akoestisch en elektrisch prachtig weet te combineren. Er zitten geen echte zwakke broeders tussen de twaalf aangeboden pareltjes, hoewel “La Petite Robe Noir” toch wel enig incasseringsvermogen vergt van de luisteraar. Uitschieters naar boven zijn er wel: “Tannenbaum” geeft rillingen over de rug en is opzwepend tegelijk, en “Departure” sluit het beste aan bij de sprookjesbos-sfeer die de hoes uitstraalt. Live gaan ze vast weer veel materiaal van de nieuwe cd laten horen, en ik ben benieuwd hoe de nummers dan klinken. Vast als een vertrouwde verrassing.
mij=Sony