Meestal kan ik van een nieuwe cd in vrij korte tijd onder woorden brengen wat ik er van vind en waarom dit zo is. Eigenlijk heb ik de boel al vrij snel ingedeeld onder het kopje ‘vet’ of ‘kut’. In die twee categorieën zijn wel enkele gradaties denkbaar, maar toch zal het daar altijd bij in de buurt zitten. Maar ja, op elke regel is er een uitzondering. Het Brabantse No Turning Back heeft al jarenlang mijn sympathie. Hun stevige, in de NY-hardcore gewortelde muziek is sinds 1997 steeds beter en strakker geworden, om uiteindelijk te resulteren in de EP Rise From The Ashes. Deze plaat heeft alles in zich wat ik normaal gesproken goed vind aan een band. Moddervette productie, zeer aanstekelijke zang en pakkende gitaarpartijen, alles is aanwezig. Maar toch vind ik de cd niet zo goed als ik zou willen. Er ontbreekt een bepaalde ongedwongenheid en spontaniteit die de muziek origineel en gepassioneerd zou moeten maken. Dit heeft niets met een technische beperking of iets dergelijks te maken maar schuilt misschien juist in de té perfecte opnames. Ik zou graag iets meer het gevoel krijgen dat er hier mensenwerk geleverd wordt. Er is net een beetje te veel geschaafd en gepolijst aan deze EP en dat is jammer. No Turning Back heeft naar mijn mening alles in zich om een hele grote hardcore-act te worden en is een Nederlandse band om trots op te zijn. Nu alleen nog even wachten op de eerste écht goede studioplaat.
mij=Reflections / Bertus