Noorderslag 2010 – Napret

Op een dag dat het koffiezetapparaat van FileUnder-opperhoofd Storm het begeeft, is er natuurlijk geen betere plek om Noorderslag te beginnen dan in de Groningse Coffee Company. Het is gezellig druk en we doen ons eerste bakkie met Anne Soldaat. Soldaat speelt een akoestische set met onder andere Loudon Wainwright III’s “Motel Blues”. In het interviewtje na de set kondigt hij zijn optreden met band later op de avond aan als ‘niet dit vage hippiegedoe’.

Bij de buren van Plato stroomt de tent inmiddels goed vol voor Bettie Serveert. De band speelt slechts vier nummers en opent met het flink rockende Deny All. Carol van Dijk ziet er nog steeds te gek uit met haar Rickenbacker en het is een genot om ze weer te zien spelen, al is het maar voor vier nummers.

mij=Door: Blink & Gr.R. Foto's: Tom & Klaas
Tijd voor opnieuw een nieuwe ode aan Storm, een heerlijke cappuccino. De muziek wordt verzorgd door de Amersfoortse rappert Diggy Dex. Het is goed vol en Diggy is eigenlijk best goed te pruimen. Alleen jammer dat hij steeds aan het publiek vraagt om de handjes op te gooien. Ik probeer het wel maar mijn arm gaat steeds mee. Diggy improviseert leuk en haalt wat vrienden zoals Kleine Jay het podium op, die mag laten zien dat hij kan freestylen. Afsluiter van zijn optreden is de hit Slaap Lekker met gastvocalen van een Groningse zangeres, die vlak voor het optreden nog koffie over Diggy's telefoon had gegooid. Een föhn bracht de redding. Na Diggy loopt de Coffee Company snel leeg en de zaak blijft eigenlijk vrijwel leeg tijdens het optreden van Idols 2008-ster Charlene. De uitstekende zangeres brengt niks-aan-de-hand huppelpop. En met een verse cappuccino binnen bereik en uitzicht op Charlene is er natuurlijk ook eigenlijk weinig aan de hand…

Het eerste echte optreden dat we zien in de Oosterpoort is dat van Rigby. Zodra de band in hun bekendste liedje het refrein 'all you need is one song' zingt, besluiten we hun advies ter harte te nemen. Lastig om aan te geven wat er nou zo vervelend is aan deze band, maar misschien is het gewoon een soort Moke-syndroom. Ze willen nét iets te graag het ideale popbandje zijn. Net zoals The Madd trouwens. Vorig jaar was het nog alleraardigst, maar als je trucje eenmaal door hebt blijft er niet veel meer over en gaat het snel vervelen. Die linkshandige Rickenbacker blijft trouwens wel geweldig.

Nee, neem dan Moss. Die hebben geen Rickenbacker, maar wel drie gitaristen en een bas. En een soort van menselijke heimachine als drummer, die het tempo akelig strak houdt. Dit is geheel niet vervelend en Moss is het eerste bandje van de avond dat laat horen dat er ook nog spannende rock gemaakt wordt in Nederland. Ze spelen veel werk van hun nieuwe plaat en ik zou dat zo maar op een lijn met De Staat willen zetten.
Spannende rock maakt Bettie Serveert al jaren. Na de showcase in Plato pakken ze nu volledig uit met een optreden in de 3voor12-zaal. Velen zaten te wachten op de comeback, want het is afgeladen vol in het kleine zaaltje. Carol van Dijk blijft herhalen dat ze blij is dat ze terug zijn met Bettie Serveert en wij kunnen dat alleen maar beamen.

De grote hype van dit moment is Tim Knol. Zijn plaat moet nog uitkomen, maar de kranten staan er al vol mee. Het publiek moet het nog zien, want druk is het niet in de Hilversum Mediastad Paviljoen. Tim heeft een beetje een probleem. Hij is een artiest waarvoor, om het op zijn Fritz Korbachs te zeggen, de linie nog moet worden uitgevonden. Solo heeft Knol teveel last van een overdaad aan Tim en worden zijn maniertjes snel vervelend en met band, met onder andere Anne Soldaat, verzuipt hij en komt hij niet boven de muzikanten uit. Knol is geen rocker, maar als hij daar ergens een goede middenweg kan vinden, dan komt het wel goed met Tim Knol, want mooie nummers schrijft hij ontegenzeggelijk.

In de 3FM-zaal zit eerder op de avond Laura Jansen klaar achter de piano. Ik blijf een zwak houden voor mooie vrouwen die kaarsrecht achter een piano zitten. Jansen's tanden zijn prachtig Amerikaans wit en (in haar eigen woorden) is er veel anti-rimpelcreme nodig tegen de jetlags van het vele reizen tussen de haar huis in LA en Nederland. Haar muziek is prima maar blijft niet hangen. De meeste indruk maakt nog steeds haar cover van “Use Somebody”. Van de kleinste zaal vertrekken we richting grootste zaal voor een spectaculair optreden van C-Mon & Kypski en het Metropole Orkest en een buslading gasten: Giovanca, Jiggy Dje, Anneke van Giersbergen, Benjamin Herman en Jules Deelder, Janne Schra, Torre Florim en Dio. Grappig is het synchroon handjezwaaien van Jiggy Dje en zijn maat. Puike ramenlappers moeten die mannen zijn. Het sterkste gastoptreden is van Torre Florim, die een bijzonder dreigende versie van “Meet the Devil” speelt.

Om toch eens te zien welke artiest voor zo'n belachelijke naam kiest, stap ik binnen in de Kelder bij Kraantje Pappie. En eigenlijk valt het niet eens tegen. Natuurlijk, de teksten en maniertjes zijn op het puberale af ('vol van mezelllufff… blech!') maar Kraantje is goed bij stem, goed verstaanbaar en zijn raps zijn retestrak. Kraantje Pappie doet het later op de avond nog een keer, maar dan bij Noah's Ark, met nog andere gasten als Jiggy Dje en Turk. Veel nieuws zien we dit keer niet en hoewel dus niet slecht, was een keer wel genoeg.

Shock! Horror! Waylon's kuif is verdwenen! De karakteristieke kuif van de kersverse Motown-ster heeft plaatsgemaakt voor een stoere korte coup. Ik had hem bijna niet herkend. Met tien man staat Waylon op het podium en geeft daar een show weg die in niets origineel is maar in alles superprofessioneel. Waylon is een natuurlijke showman en maakt grote indruk. In het tweede nummer zingt hij 'nothing to lose and everything to gain' en dat is precies zoals het zit bij Waylon. Die komt er wel. Wie er ook wel komen, zijn de posterboys van Destine. Zij laten zien dat ze, in tegenstelling tot de Rigby's en Moke's van deze wereld, heel goed weten waarom ze überhaupt een bandje begonnen zijn: voor de meisjes. Die staan dan ook in groten getale op de eerste rij. Natuurlijk is het vederlichte poppunk wat de heren voor het voetlicht brengen, maar de uitstraling is goed, ze kennen hun rockclichés, en het enthousiasme is zeer aanstekelijk. De Popprijs zullen ze nooit winnen, maar een TMF-award moet erin zitten.
In de Heineken Foyer wordt eindelijk eens gedanst, dankzij de Friezen van Daily Bread. De electropunk van de band is volstrekt uniek en vooral de vreemde gewoonheid van zangeres Kimberly werkt aanstekelijk op het publiek. Ik vermoed dat we deze band nog veel gaan tegenkomen op de zomerfestivals.

Dan de Popprijs, die allang geen verrassing meer was. Via Twitter was al uren eerder duidelijk geworden dat Kyteman's orkest de prijs zou winnen. Op Twitter verschenen ook meteen de felicitaties en opmerkingen over de 10.000 euro waarmee Kyteman wilde gaan paintballen. Iemand schreef: '10.000 euro voor Kyteman's Hiphop Orkest? Dat is dan zo'n 40 euro de man.'
Omdat ze 's middags bij de koffie zo aandoenlijk was, stappen we ook nog even binnen bij Charlene in de intieme Volkskrant-zaal. Het lijkt me frustrerend om Charlene te zijn. Ze heeft de looks, ze heeft de stem, ze heeft de band, ze heeft de bekendheid. En toch heeft ze het niet. Het schaarse publiek staart apathisch naar haar optreden en het slaat voor geen meter aan. Triest is ook het gedrag van de toetsendwerg van Stereo, die vlak voor het podium en voor Charlene's neus volstrekt respectloos uitgebreid met een kennis staat te ouwehoeren.

Vorig jaar was een van de verrassingen van Eurosonic het verstilde akoestische optreden van Awkward I. Om te voorkomen dat er al te veel door zijn optreden heen geouwehoerd werd, speelde hij zo stil mogelijk. Dat dat op Noorderslag niet zou gaan werken, begreep Djurre de Haan, aka Awkward I ook wel, dus pakte hij de Stratocaster en speelde de rockversie van zijn plaat I Really Should Whisper. En hoera, het is net zo goed! De man kan met alle genres uit de voeten en bewijst dat hij de Nederlandse equivalent van Eels is.
Tja en dan Wende. Wende overkomt je. Ze staat in vol ornaat en in grote bezetting op het podium. Wende is intens, heel intens en misschien wel iets té intens. Na afloop blijft er eigenlijk niets hangen. Behalve Wende zelf dan, maar dat veroorzaakt ook al een glimlach. In minder grote bezetting staat Eric Vloeimans met zijn Gatecrash op het podium. Vloeimans wil naar eigen zeggen een overstap maken van de jazz naar de pop, maar slaagt daar nog niet helemaal in. Het is allemaal wel iets minder freakerig dan een gemiddelde jazzband, maar Vloeimans moet zijn band, bas, drum en toetsen, wel strak houden, want ze soleren toch af en toe zo achter zijn rug vandaan. Maar de man heeft wel een trompet met een effectenbak waar menig gitarist zijn vingers bij aflikt. Als zijn oeuvre nu nog wat poppier wordt, dan haalt Vloeimans Kyteman links in.

Via de standaardrock van Go Back to the Zoo zijn we net op tijd binnen bij Aux Raus. De band geeft een speciaal 'deluxe' optreden met extra gitarist en achtergrondzangeressen. De monotone gabberpunk slaat goed aan bij het inmiddels behoorlijk aangeschoten publiek en de zaal wordt één grote moshpit.
Bezweet en gesloopt besluiten we dat dit een mooie afsluiting was voor Noorderslag 2010 was. Een Noorderslag dat, wellicht mede door de samenwerking met 3FM en Nederland 3, toch niet echt een staalkaart van de Nederlandse muziek was. De keuze was, op een enkele uitzondering na, vooral veilig met de darlings van de grote platenmaatschappijen. Voor de spannende Nederlandse muziek zullen we volgend jaar toch weer naar Eurosonic moeten…