Noorderslag is een bijzondere avond in het festival Eurosonic / Noorderslag. Op deze avond, met louter Nederlandse acts, komt een ander publiek dan op het Eurosonic-deel. Een grote groep mensen, Groningers vooral, die alleen voor Noorderslag en haar acts komen. Ze zijn ook meteen te herkennen. Fris, fruitig en mooi aangekleed en opgedirkt voor een avondje uit. De Eurosonicgangers zijn ook wel opgedirkt, maar dat is om de slijtsporen van drie dagen Eurosonic te verdoezelen. Je loopt er ook anders rond, dan op Eurosonic. Alle optredens bevinden zich vanavond onder één dak, waardoor je makkelijker van zaal naar zaal zwiert. Vooral als de muziek je niet bevalt.
mij=Door: Gr.R. Foto’s: Storm
Opener van de avond is het Haagse Monomyth. Logge trage stoner, gedrenkt in effecten en in hele dikke mist. De band wordt ondersteund door twee toetsenisten en het geheel past amper op het kleine podium in de kelder. Helemaal als de gitarist de doubleneck erbij pakt. Het is echter meteen indrukwekkend. Lang uitgesponnen stoner met een postrockslagje. Eigenlijk is het half uurtje dat ze hebben, veel te kort.
Een lichte controverse tijdens Eurosonic veroorzaakte de door Atze de Vrieze (3voor12) gemunte term Spinvismeisjes. Spinvis zelf was er niet blij mee en ik weet niet of de betreffende meisjes – voorzover op Noorderslag uitgenodigd – er zelf zo blij mee zijn. Je wordt wel meteen in een hoekje gedrukt. Het eerste zogenaamde “Spinvismeisje” in de line-up is Rita Zipora. Voor Zipora is de term wellicht wel een aanbeveling, ze noemt Spinvis als rolmodel. De lichtvoetige electropop komt echter in de patio nog niet van de grond. Het klinkt allemaal nog net iets te licht.
In de kleine zaal speelt de “special guest”. Het was ruim van te voren al uitgelekt dat dat Daryll Ann zou zijn. En dat was ook wel te verwachten, na de redelijk gehypte comeback van de band. Dientengevolge is het ramvol in de kleine zaal, alwaar Daryll Ann niets fout kan doen.
Een ietwat rustiger is het bij Paul van Kessel. Van Kessel is een jonge veelbelovende soul/jazz zanger in de Wouter Hamel categorie. Al is Van Kessel een ietwat rauwer in de uitvoering, wat de kwaliteit ten goede komt. Hij heeft slechts een EPtje uit, een tweede is onderweg en speelt nog maar kort met zijn huidige band, maar als hij de kans krijgt om wat kilometers te maken, is van Kessel een welkome aanvulling in het soul-/jazzgenre.
Een stukje verder in zijn carrière is Wooden Saints en dat is duidelijk te horen. Hier staat een band die klinkt als een klok en staat als een huis. Met een bezetting van een man of tien lukt dat ook wel. Twee drummers, een stuk of vier gitaristen, wat toetsenisten, een trombonist en een dijk van een zangeres staan er op het podium. En ze maken hele prettige orchestrale indiepop die me zo af en toe wel wat aan Elbow doet denken. Heel indrukwekkend.
The Benelux bouwt niks op, want daar is geen tijd voor. Er moet gedanst worden, laat zanger Jaap Warmerdam (van Hit Me TV!) ons weten middels de nieuwe single “I Don’t Dance Enough”. Dat dat niet alleen met beats en elektronica hoeft bewijst Sven Hamerpagt, die ook al met een doubleneck op het podium staat. En dat er gewoon live gedrumd wordt. Het brengt een boel leven in de electrorock van The Benelux en er staan dan ook opvallend veel mensen in de Entreehal. Die prompt de voetjes van de vloer laten gaan.
Ook Wonder uit Friesland zit in dit oeuvre, al is hun indiepop iets minder orkestraal. Ze staan ook met minder mensen op het podium. Wonder bouwt hun nummers wat rustiger op, met gedeelde gitaarpartijen, keurig verdeeld over een links en rechtshandige gitarist. Als we hier een referentie moeten noemen dan is het oudere Radiohead. Alweer fijn.
Gedanst wordt er ook in de kelder bij Blackboxred, uit Leeuwarden. Maar da’s toch wel een heel ander genre. Blackboxred is een soort van omgekeerde White Stripes, want hier drumt de man, Stefan en speelt de vrouw, Eva, gitaar. En hoe! Stefan legt een puike basis waar Eva overheen ragt. Grunge, garage, punk, u noemt het, ze speelt het. Met als pluspunt dat het allemaal uiterst dansbaar blijft, waardoor er uiteindelijk de eerste moshpit van de avond ontstaat. En als Eva even overschakelt op toetsen wordt het geheel nog aardig psychedelisch ook. Blackboxred, voor uw totale gitaarmuziekbeleving.
Van Eva naar Eefje, is naamtechnisch een kleine stap, maar muzikaal verschilt het nogal. Al speelt Eefje ook gitaar. Eefje de Visser is het tweede zogenoemde Spinvismeisje in de line-up van Noorderslag en Eefje zal niet blij zijn met die benaming. Daarvoor heeft zij toch teveel een eigen oeuvre bij elkaar gezongen. De Visser kijkt in ieder geval verder dan de muziek, want de hele band is identiek aangekleed en speelt in het wit. Live komt haar muziek nog beter tot zijn recht dan op plaat. Soms krijg je wel het idee dat het een en ander wel erg bedacht is. Er mist wat spontaniteit, een echt livegevoel, dat hebben we bij eerdere optredens beter gezien.
Sommige dingen liggen zo voor de hand, dat je er helemaal niet aan denkt. Een van de tradities tijdens Eurosonic / Noorderslag is de discussie over de winnaar van de Popprijs. Eerst gaat het drie dagen lang over wie hem dit jaar gaat winnen en als de prijs uitgereikt is, en het bier gegooid, wordt er gediscussieerd waarom de winnaar ‘m niet verdiend heeft. Die laatste discussie bleef dit keer uit. Want toen de naam The Opposites viel had iedereen zoiets van, ja, dat klopt wel. De jongens hebben er hard voor gewerkt de afgelopen jaren en waren niet te vermijden. Het gegooide bier is meer dan verdiend. Willy wil graag een biertje terugkoppen, maar het is uiteindelijk Big2 die dat lukt. Het biertje dat Giel Beelen vol voor zijn snufferd kreeg was ook alleraardigst.
Die glimlach verdwijnt weer bij Katadreuffe. Norse post-hardcore die je gezicht automatisch in een frons zet. Het hakt muzikaal stevig door en het zit heel degelijk in en elkaar. Je beseft je eigenlijk meteen: dit is een band waar ik te weinig naar luister. Echter, Katadreuffe lijkt live dat beetje bezieling te missen dat een optreden naar een hoger plan kan tillen. Daarom is het nu slechts gewoon goed.
En dan is het de beurt voor het derde Spinvismeisje van de avond. Alhoewel, het zijn er eigenlijk twee: de tweeling Loes en Renée Wijnhoven. Loes speelt gitaar, Renée cello en ze zingen heerlijk meerstemmig. En dat maakt dat de dames boven de andere “Spinvismeisjes” uitsteekt. Het is af en toe heerlijk rommelig, er gaat nog wel eens wat mis, maar dat maakt dat het allemaal niet zo gelikt is. Anne Soldaat hobbyt wat erbij op drums en gitaar. Dit zijn de optredens die je met een glimlach verlaat.
Ook gewoon goed is Town of Saints. Het is hard gegaan in 2013, met deze Fins/Groningse combinatie. Vorig jaar stonden Heta en Harm nog in de kelder van de Oosterpoort, maar nu mogen ze al het grote podium in de Foyer betreden. Ze spelen een thuiswedstrijd want Harm en Heta wonen twee straten van de Oosterpoort. Ze hebben nog even thuis Goede Tijden Slechte Tijden gekeken voor ze de instrumenten pakten. De liveband heeft inmiddels ook een bassist en is daarmee gegroeid naar vier man, maar dat moet ook wel met de steeds grotere podia. Harm lijkt per optreden enthousiaster te worden, wat een valkuil kan zijn, omdat het publiek hem niet altijd bij kan houden. Maar Town of Saints weet desondanks de zaal toch aan het kolken te krijgen. En dat was ook zonder de toevoeging van Broken Brass Ensemble, aan het eind, ook wel gelukt.
Ik heb het niet vaak gezien, dat een zanger/gitarist na het optreden, door het publiek de zaal uit sprint, om in de hal amechtig te proberen om op adem te komen. Dan helpt het niet dat het publiek, dat de zaal verlaat, je overstelpt met complimenten. Terecht overigens, want Wolvon had maar een half uurtje, maar wist er hun hele ziel en zaligheid in te leggen. Uitstekende noiserock, die het publiek aan het moshen zet, en waarbij Ike de Zeeuw gewoon aan meedoet. Met zijn gitaar nog om! Hij staat ook wel vaker in het publiek. Het podium is veel te klein voor de band. Bijzonder fijn bandje dit!
Het doel van een showcasefestival als Eurosonic / Noorderslag is dat er genetwerkt wordt. Dat is ook meteen een nadeel, want er wordt meer geouwehoerd dan anders, tijdens de optredens. Maar dat is The Future’s Dust niet besteed. Die blijven hun ding doen en weten tijdens een mooi zacht intro de zaal stil te krijgen. Dat is ook een gave. Vooral omdat ze daarna de nummers opbouwen tot epische proporties. The Future’s Dust neemt de tijd en hun nummers verdienen dat ook. Eigenlijk is dit geen festivalact, want u moet uw aandacht erbij houden, maar als u van mooi opgebouwde electronische indierock (denk The XX) houdt, dan verdient het de aanbeveling om The Future’s Dust eens bij u in de buurt te bekijken.
Had u ooit van Electro-Sharab gehoord? Da’s een soort van Arabische electrofolk on steroids en het wordt buiten Egypte niet gespeeld. Nouja, bijna niet dan want Cairo Liberation Front uit Tilburg heeft er zelfs de New York Times mee gehaald. En terecht, want de heren weten een feestje te bouwen met behulp van de electro-sharab. Niet alleen met de muziek overigens, want er worden tientallen theedoeken het publiek ingegooid, om je ook even Arabier te wanen. De band deelt sterke drank uit (wodka in een waterpistool), er zijn buikdanseressen en er is zelfs gratis döner! Het publiek wordt opgezweept en eigenlijk hebben ze aan een half uur niet voldoende, als de organisatie het optreden bruut afbreekt. Ook zonder kameel veruit het leukste optreden van Noorderslag!
Grappig: Birth of Joy spreekt het publiek veelvuldig aan in het Engels. Dat zal ongetwijfeld het gevolg zijn van het vele internationale toeren dat de band in 2013 gedaan heeft. Ze zijn inmiddels vaker niet, dan wel in Nederland te zien. Hun psychedelica met ballen heeft ook wel wat. Niet altijd even origineel, maar wel met veel enthousiasme gebracht. En daarmee een puike festivalact. Want veel dichter bij de oude Deep Purple kun je niet komen, heden ten dage.
Daarmee komt Noorderslag en dus ook Eurosonic / Noorderslag langzaam aan een einde. Alle punten op de consumptiekaarten worden bij elkaar geschraapt voor een laatste biertje. Knarsetand probeert ons met een mix van alle dansbare muziekstijlen nog aan het bewegen te krijgen, maar onze benen beginnen te protesteren. Een dikke vijftig bands verder en per dag een kleine tien kilometer in de benen, kunnen we terug kijken op wederom een geslaagde Eurosonic / Noorderslag. De avond is aan het einde, buiten regent het weer niet, zoals iedere nacht, maar we besluiten nu maar eens een taxi te nemen naar Pension WeeDeBee, waar onze plekken voor volgend jaar al gereserveerd zijn. Het is mooi geweest, Groningen, tot 2015!
4 reacties