Noorderslag Napret

Ik moet heel eerlijk zeggen, ik zag een beetje op tegen Noorderslag. Na drie dagen met een hoop fijne bands kun je met de neus op de Nederlandse muzikale feiten gedrukt worden. En die zijn niet altijd even gunstig. Dat blijkt 's middags al op de Noordermiddag, waar Universal een aantal bands showcaset. Het laat in het kort zien, waar de platenmaatschappij denkt dat we staan. Kensington speelt een routineuze en weinig opvallende set, The Opposites laten horen dat het ze niet uitmaakt of ze voor 100 of 10000 man staat, De Kraaien is veel meer ongein dat ik hebben kan en Kane doet een charmeoffensief met een duetje met een meisje van elf. Kane speelt voor het eerst sinds een jaar of tien weer op een heel klein podium, met het publiek op een halve meter, en dat bevalt ze wel.

mij=Door: Gr.R. Foto's: Jelmer
Nee, dan is de set van The Horse Company ineens een verademing. De band speelt een gedreven set. De rootsrock van deze Zwollenaren heeft duidelijk aan kracht geworden en maken de hoge verwachtingen van hun pas verschenen derde plaat Calypso helemaal waar. Alleen nog iets minder gespannen op het podium staan, want nu leek alsof alleen de bassist lol had.

The La La Lies zijn nog niet zo ver. Hun debuutplaat is nog maar net uit. De gitaarrock is alleraardigst, maar mist een rauw randje. De band is 3FM Serious Talent, een goede opstap voor de carrière, en The La La Lies passen daar ook wel. Blaudzun is inmiddels druk bezig om zijn show op te schalen naar de grotere zalen en dat lukt'm aardig. We pakken het slot van het optreden mee, maar de Grote Zaal van de Oosterpoort is al om. De nummers van Heavy Flowers blijven bewonderenswaardig goed overeind in een grote setting.

Het eerste hoogtepunt van de avond is Town of Saints. Ze komen uit Hoogkerk en spelen dus een thuiswedstrijdje. Alhoewel thuiswedstrijdje? Violiste Heta Salkolahti komt uit Finland en ze ontmoette Harm Ridderbos in Innsbruck. Sindsdien trekken ze de hele wereld rond en spelen ze overall waar ze spelen kunnen. En dat hoor je. Hun indiefolk doet bij tijd en wijle aan The Arcade Fire denken. Een grote naam, maar die mag bij Town of Saints gebruikt worden. Dit is heel erg goed. Waarna de hele goegemeente naar de Grote Zaal trekt om te zien en te horen wie de Popprijs heeft gewonnen. Kane en Doe Maar worden veel genoemd, maar de jury vond dat dit jaar Racoon ‘m dit jaar verdiend heeft. Een hele veilige keuze, die desalniettemin toch op wat weerstand kan rekenen. Mij is Racoon het afgelopen jaar in ieder geval niet bijgebleven.

Voor Tangarine geldt hetzelfde eigenlijk. De band had vijf platen nodig om Excelsior ervan te overtuigen, terwijl ik meteen het gevoel had dat dit typisch een Excelsiorbandje is. Knap vormgegeven singersongwriterpop, die soms een ietwat gekunsteld aandoet, in mijn oren. Het optreden is in ieder geval onderhoudend. Dat geldt ook voor Mozes and the Firstborn. Dat rammelt iets meer als Tangarine, in de goede zin van het woord, en maakt daarmee indruk. Ze zijn al voor het festival Where The Wild Things Are geboekt en ook daar zal de garagerock van Mozes and the Firstborn indruk maken

Mocht u dit jaar een optreden bij willen wonen, laat het dan een optreden van Pien Feith zijn. Op haar album Dance on Time is ze nog zoekende, maar live met band staat het als een huis en komen haar nummers goed tot zijn recht. Ook nu weer zorgt Feith voor een van de beste optreden van Noorderslag met haar electronica plus. Er komt een nieuwe plaat aan, we zijn benieuwd.

Het Utrechtse Tenement Kids heeft een verleden als punkband en dat hoor je. Ze zijn opgeschoven richting de Amerikaanse rootsrock, maar het wordt gebracht met een enthousiasme die een punkband waardig is. Vooral de lekkere Bo Diddley-beat is een pluspunt. Maison Du Malheur tapt ook uit een Amerikaans rootsvaatje, maar wel een andere. Het is alsof New Orleans in Groningen is neergestreken in hun versie van ouderwetse bluesy jazz. Er staan een boel verschillende instrumenten op het podium en iedereen lijkt alles te kunnen spelen. De band was tot op heden volledig aan mij voorbij gegaan, maar is hele leuke ontdekking van Noorderslag.
Het is wel het jaar van de rammelrock, dit jaar op Noorderslag, want ook Traumahelikopter zit in het genre. Maar dan aan extreme kant. Er wordt heerlijk kabaal geschopt en de band speelt met een urgentie alsof de duivel ze op de hielen zit. Heel erg lekker dit. Maar het kan allemaal nog een stukje harder. Dat bewijst John Coffey. Vorig jaar regelde de band een platencontract op Eurosonic en met een verse, veel bejubelde, plaat staan ze nu op Noorderslag en een niets en niemand ontziend optreden te geven. Heerlijk.
Op Eurosonic staan een kleine 300 bands en als je dan gezien wilt worden, dan moet je opvallen. Bijvoorbeeld door een puik staaltje guerillamarketing. Zo staan de jongens van The Don’t Touch My Croque Monsieurs voor de Oosterpoort tosti’s uit te delen. Kijk, dat leuke en lekkere dingen. Een paar uur later blijkt het op het podium ook wel goed te zitten. De muzikale kruising tussen Raggende Manne en Osdorp Posse, blijkt live nog meer in je face dan op de plaat. Je kunt het als een gebbetje afdoen, met het piratenthema, maar de band staat als een huis en dan blijkt dat ze het toch iets serieuzer nemen als eerst gedacht.

En als we gaan, dan gaan we met een knal. Het is inmiddels half drie ’s nachts op Eurosonic en de vermoeidheid begint toe te slaan. Dat mag ook wel naar vier dagen en een dikke dertig bandjes. Maar we gaan niet voordat we nog eenmaal losgegaan zijn bij Orgel Vreten. Orgel Vreten is het project van.Robin Piso van DeWolff en Thijs Schrijnemakers van Stereo. Beide zijn bekwame orgelspelers en zij besloten dat het tijd was voor een Hammond Battle. En een battle wordt het. Samen met een hoop gasten weten ze en vintagefeestje neer te zetten, met een grote groep gasten. Dat maakt het optreden erg gevarieerd en leuk. Want, zegt u eerlijk, wanneer horde u voor het laatst een tubasolo? Het optreden is haast een groot eerbetoon aan de vorig jaar overleden John Lord en Deep Purple komt ook nog langs. Heerlijk is, heerlijk.
Waarna het laatste restje energie wordt aangewend om de reis naar het Pension WeeDeBee te ondernemen. Voor aanvang van Noorderslag was ik nog wat bevreesd voor de kwaliteit van het gebodene, maar dat blijkt achteraf onterecht. Er lijkt een gitaarrockwindje door Nederland te waaien en daarmee komen er een aantal goede jonge bands aan. Noorderslag 2013 was in ieder geval een van de sterkere afleveringen van de laatste jaren. Geen enkele reden dus om nog eens bang te zijn…