Ergens is het wel dapper. Dat je een nieuwe cd uitbrengt, vlak nadat je getourd hebt als begeleidingsband van John Hiatt en daar dan nergens melding van maakt. Zelfs in de bio niet. Op/bij de cd was ook wat lastig, want die was in de Verenigde Staten al een tijdje uit, maar om de jongens in Europa verder te helpen, was het wellicht wel gemakkelijk geweest. Nu hebben de North Mississippi Allstars meer bekende vrienden, (Lucinda Williams, The Dirty Dozen Brass Band), dan John Hiatt alleen, en die worden dan wel weer genoemd worden. Omdat ze meedoen op Electric Blue Watermelon. De broertjes Dickinson gaan op deze plaat, genoemd naar een oude bluesbegeleidingsband uit de jaren zestig, uit Memphis, verder met wat ze de vorige vijf platen ook al deden. Leunend op het erfgoed van de grote mannen van de Mississippi Country Blues, brengen ze een mengeling van blues, boogy en rock, door hun adequaat World Boogie genoemd. En ze zijn er niet van vies van om daar wat 21e eeuw door heen te roeren, getuige de aanwezigheid van Al Kapone die “No Mo” naar een hoger plan rapt. De aanwezigheid van alle gasten (een stuk of tien verschillende artiesten/bands) maken Electric Blue Watermelon in ieder geval tot de meest afwisselende plaat van de Allstars en misschien ook wel hun beste. En daar hebben ze heel geen John Hiatt voor nodig…
mij=Cooking Vinyl / Bertus