De mannen van Noyalty kennen elkaar van het bandcircuit en de plaatselijke kroeg. Na veel aanmodderen begon het in 2005 pas echt na de eerste demo. Ze staan voor spetterende melodische punk/hardcore en zelf vinden ze het vooral een mix van A Wilhelm Scream, Comeback Kid, Boysetsfire en Shai Hulud. ‘Maar we zijn met zoveel bands vergeleken dat we zelf niet eens meer weten waar we op lijken’, aldus frontman Daniël Calder.
Calder kreeg het eigenlijk met de paplepel al ingegoten, want ook zijn ouders zijn professionele muzikanten. ‘Ze vinden het natuurlijk geweldig dat ik ook iets met muziek doe. Niet dat ze ook fan zijn van ons genre, maar ze waarderen de muzikaliteit zeer. Vroeger gingen ze soms naar de shows in Eindhoven, maar dat is uiteindelijk vervaagd. Mijn vader is laatst wel naar de Melkweg gereden om ons te zien spelen met New Found Glory.’ Dat optreden was dan ook het grootste van Noyalty tot nu toe, met duizend man publiek.
mij=Interview: Interview: Marz667
Geert van der Velde
Maar niet alleen zijn ouders waren een inspiratiebron, misschien nog meer heeft hij geleerd van Geert van der Velde (ex-Shai Hulud/The Black Atlantic). En de grootste droom van Daniël kwam uit toen ze samen de studio in mochtenn duiken. ‘Vanaf het begin dat ik geïnteresseerd ben geraakt in punk/hardcore ben ik al megafan van Shai Hulud. Het is ook een van de bands die me heeft leren zingen. Geerts zijn vocalen waren oprecht, energiek, rauw en vooral scherp. In combinatie met de intrigerende teksten, ingewikkelde gitaar en ritmestructuren behoort dit gezelschap tot mijn favoriete bands aller tijden. Op een gegeven moment speelde Van der Velde met zijn nieuwste project (The Black Atlantic) in de Effenaar. Daar was Daniël een van de weinigen aanwezigen waardoor hij eigenlijk vanzelf met hem in gesprek kwam. ‘We hielden via de mail contact en ik heb hem af en toe geholpen met slaapplekken en kleine shows op te zetten hier in de buurt. Toen we de plaat aan het opnemen waren kon ik het niet laten en vroeg of hij wat wilde zingen op onze plaat. Daar ben ik hem erg dankbaar voor, hij heeft echt een jeugddroom laten uitkomen!'
The Seas Have No Roads
Noyalty timmert niet alleen hard aan de weg bij de podia, maar komt binnenkort ook met het schijfje The Seas Have No Roads naar buiten. Opvallend is dat het aanvankelijk om een kleine EP zou gaan, maar door een enthousiaste sessie in een studio is het een echte full length geworden. ‘Verwacht tien nummers waar we de afgelopen twee jaar mee bezig zijn geweest. We maken nog steeds dezelfde muziek, maar we zijn als personen wat gegroeid en veranderd. Als band geëvolueerd. Dat hoor je ook goed terug op de plaat. Standaard non-info dit, gewoon weglaten. De zin 'Als band zijn we gegroeid' zou ook voldoen en zelfs dat zou eerder bijzonder zijn als het niet zo was.
Ik richt me meer op concrete onderwerpen qua emotie. De voorgaande Between The Broken-plaat gaat vooral over verdwaald zijn en niet weten wat ik met mezelf aanmoet. Maar The Seas Have No Roads heeft een algemener tintje en behandelt een stuk meer aspecten van mijn hersenspinsels. Voor de fans van het oude werk zal het misschien even wennen zijn, maar ik gok dat ze na een paar luisterbeurten toch overtuigd worden. Ook zijn de tracks wat harder, sneller en gecompliceerder, maar het blijft nog steeds lekkere melodische punk.'
Hoewel de fans alvast worden gewaarschuwd voor de kleine veranderingen op de plaat, zou het in de toekomst nog veel extremer kunnen gaan. ‘Persoonlijk zou ik het bijvoorbeeld echt geweldig vinden om een dag met John Mayer in de studio te zitten. Of iets maken in de trant van The Gaslight Anthem. Ik zou zelf niet eens per se willen zingen, gewoon lekker basgitaar spelen is ook goed. Muzikaal kan ik heel veel kanten op en het laatste jaar heb ik mijn muzieksmaak erg verbreed.'
Gezelligheid
Noyalty stond op festivals als Cilinder Festival, Jera on Air en Mugfest en deed optredens met Death Before Dishonor, This Is Hell, Aiden en The Blackout. Met welke band was het het leukst en gezelligst? ‘Het is natuurlijk geweldig om met grotere bands te spelen en daar wat mee te drinken. Maar de bands waar wij het het meest gezellig en leuk kunnen hebben, komen gewoon uit ons koude kikkerland hoor. De bandleden van So Called Celeste, Destine, Wasted Bullet, All For Nothing en 21 Gun Salute zijn echt briljante gasten. De leukste jongens uit het buitenland vind ik persoonlijk Poison The Well. Daar heb ik mooie avonturen mee beleefd!'
Promotie
Noyalty wilt vooral gevraagd worden voor optredens, want jezelf wil aanbieden is toch wat goedkoop. ‘Ik mail af en toe zelf naar de zalen, maar bookers willen niet onder gespamd worden. Ze zoeken eigenlijk liever zelf naar kwaliteit. Het heeft gewoonweg weinig zin om zo'n mail rond te sturen. De mensen reageren nauwelijks. Bookers kunnen het beter via via horen, dat je een goede live-act bent en dat je muziek strak is. Dat werkt veel beter dan zo'n standaard promopraatje waar eigenlijk niets boeiends in staat. De muziek moet voor zichzelf spreken; je reputatie moet je verdienen.'
De band probeert vooral zoveel mogelijk te spelen. Het blijft lastig om door te breken en dat is dan ook niet meer het voornaamste doel. ‘Het zou geweldig zijn om groter te worden door een of andere rare PR-stunt, maar ook weer een beetje tragisch. We willen het liever echt verdienen door mensen voor ons te winnen, een voor een. Het gaat ons echt om de muziek en de show. Veel bands komen en gaan. We willen er voor zorgen dat we niet veranderen en ons ding blijven doen.'
De bandleden willen vooral het maximale uit het Noyalty-avontuur halen en dan het liefst ook gelijk een plekje op Groezrock in België. Muzikaal en live gaat het vooral om energie en er komen spannende tijden aan voor de mannen, met de nieuwe plaat en platenmaatschappij! En ze hopen vooral dat de fans dit met ze willen delen. Zulke doelen moeten met het nieuwe The Seas Have No Roads toch makkelijk haalbaar zijn?