Nuff Said – Supernatural

Bij sommige bands heb ik het idee dat ik kan lullen als Brugman en dat anderen dat net zo hard doen, maar dat het geen reet uitmaakt. Een échte doorbraak zal er nooit van komen. Daar baal ik behoorlijk van. Helemaal als het een band van Nederlandse makelij betreft. Het treffendste voorbeeld hiervan is Nuff Said. Deze drie Zeeuwen doen al jaren eigenlijk alles goed, maar het grote publiek wil er maar niet aan geloven. Supernatural is het vijfde bewijs (de soundtrack voor Wilde Mossels tel ik even niet mee) van de kwaliteit van de broertjes Slager en drummer Willy Berrevoets. Deze nieuwe plaat telt twaalf ijzersterke rockliedjes met geweldige melodieën. De insteek is een beetje veranderd ten opzichte van eerdere platen en wat meer opgeschoven richting basic rock. Zo ongeveer de vijver waar Foo Fighters ook uit vist. De warme stem zang van Marijn (af en toe heeft hij nu zelfs wat Buckley-aans) is zelfs beter dan die van Grohl om over zijn gitaarwerk nog maar te zwijgen. Gelijk in openingsnummer “Lake Hotel” laat hij zijn gitaar ferm zijn tanden in je oren zetten. Heerlijke licks en en nog lekkerder solo kenmerken dat nummer. Het zet meteen de toon voor de rest van het album waarop de band speels wisselt van tempo en graad van bombast. Lekker is het bijna punky en retestrakke “Whole New World”. Kort maar krachtig. Dat korte, dat geldt ook voor het afsluitende “Wrecking Ball”, maar dat heeft door zijn vervormde gitaren een (bijna) industrial beukend karakter. Maar dat kunnen de drie ook met speels gemak. Eigenlijk is er niets dat ze niet kunnen. Nu ja, op écht doorbreken na dan. Helaas.

mij=Avalanche / PIAS