De afgelopen week maar eens wat Beatlesalbums van stal gehaald. Zo schalden Rubber Soul en White Album door huize Ewie. Veel toffe tracks, maar toch ook enkele bedenkelijke. Vooral “Revolution No. 9” van het witte album trek ik niet. En ja, daar komt het bruggetje, dat is geen voordeel als ik dan in dezelfde week Wiser Than Before van het Utrechtse Number Nine draai. Volgens eigen zeggen maken ze catchy gitaarpop met invloeden van Supergrass, Crowded House, The Kooks en Fountains of Wayne. Tja, dan leg je de lat zelf wel op een aanzienlijke hoogte. Als ik dan hoor hoe ze op hun tweede album springen, dan is het inderdaad in de richting van veel samenzang, uptempo liedjes en vooral veel vrolijkheid. Het liefst zou ik nu zeggen dat dit helemaal goed kwam, maar ik weet het niet. Op de een of andere manier komt het me allemaal veel te geforceerd over. Er is weinig ruimte voor subtiliteit waardoor een liedje als “I Fucked It Up” me na een paar keer draaien de neus uitkomt. Juist als er meer rust is, zoals in “My Own Tracks” dan vind ik het wat dragelijker, maar dan begint de zang mij te irriteren. En als er dan een reggae-achtige track volgt, dan bedenk ik me dat er maar één Ringo Starr is. Nee, ik ben niet aardig, en misschien had ik moeten doen alsof deze cd nooit bij File Under was aangekomen. Veel vrienden zullen we er hier niet bij krijgen door dit zure stukje. Maar eerlijk is eerlijk: het is wel een mooie Citroën-bus op de binnenkant van deze verder prima verzorgde release.
mij=Eigen beheer