Oasis – Don't Believe The Truth

Ik heb er wel eens van gedroomd om een eigen band te hebben. Dan vertalen we de liedjes die we fluitend verzinnen naar instrumenten, en worden er mensen blij van. En wat we zouden doen zou anders zijn dan andere bands, omdat onze melodie uit het hart komt, en niet is gebaseerd op de constructie van een instrument of een akkoord dat toevallig makkelijk te spelen is. En onze beste liedjes zouden we waarschijnlijk verzinnen voordat de eerste cd uit is, als we nog niet zijn aangetast door speeldiscipline en het spook van de herhaling. Maar ja, vanaf de eerste cd moet alles officieel. Van de Buma mogen we geen mp3’s meer gratis op onze website zetten. En de platenmaatschappij wil weten hoeveel cd’s we gaan verkopen, en hoeveel albums we nog gaan maken. En van al die verwachtingen worden we bezorgd, en verandert onze muziek. Wat zou de luisteraar willen horen? En wat willen de andere bandleden? Zou onze band niet uit elkaar vallen, of een bedrijf worden? Zouden we ons gebrek aan originaliteit ventileren door tegen andere bands aan te schoppen? En zouden we dan zelf alleen nog maar voorspelbare derde, vierde albums uitbrengen? Die feitelijk precies de zeurderige grijze meuk zijn waar we ons in het begin tegen afzetten? En als we dan oud zijn, en een gezin hebben, dan verkopen we ons niet meer, dan doen we het wat rustiger aan. Onze zesde cd laat eindelijk weer horen dat we ook plezier in muziek hebben. Muzikaal verantwoord, rocken doen we niet meer. De haven is bereikt, af en toe maken we nog een tochtje. De zon gaat onder. We overdenken ons bestaan. Ach ja, het was leuk. Misschien doen de kinderen het beter. En in ons laatste restje adem prevelen we de grootste schoonheid uit ons oeuvre: “Let there be love”.

mij=Sony