‘OMGGGGGG mijn favoriete band van het moment heeft m’n post geshared!’ Niets zo mooi als ongeremd enthousiasme, en al helemaal niet als het gaat om een band die “post-black/sludge/hardcore/crust/doom” maakt. De uitroep kwam van een chatkanaal en maakte een discussie los over het recente tweede album van het Belgische Oathbreaker. Luister eerst even hun snoeiharde single “No Rest For The Weary”, voorafgegaan door de rustige intro “Beeltenis”, hier, dan heb je een idee. Het hele album (ook op YouTube) bouwt voort op die hard-zacht-tegenstelling. Eros|Anteros betekent niet voor niets ‘liefde|wederliefde’. Juist het agressieve werk maakt Oathbreaker zo bijzonder: de band gaat in tempo regelmatig van snel naar hardcore (beuken!) én hun gitarist is knettergoed. Lang niet alle bands letten zo op de bpm, misschien Oathbreaker ook wel niet, maar feit is dat het mij als niet-fan óók pakt. Behalve hard werk staat er echter ook opzettelijk langzame, transcendente muziek op Eros|Anteros, zoals het Amerikaanse Agalloch, het Oekraïense Drudkh en vooral het eveneens Belgische Amen-Ra die maken. Amen-Ra en Oathbreaker maken beide deel uit van het collectief Church of Ra, delen wel eens gitaristen, gaan komend jaar samen op tour en hebben een vergelijkbare performance: Amen-Ra-zanger Colin staat elk optreden met zijn rug naar het publiek, bij Oathbreaker-vocaliste Caro is haar gezicht zelden te zien. Maar Caro lijkt dan wel weer voor te komen in de Amen-Ra-visuals. Hoe het ook zij, deze combinatie van extreem snel en extreem langzaam (“Nomads”!) is heel fascinerend, en Eros|Anteros is donkerder en beter dan hun meer hardcore-achtige debuut Maelstrom uit 2011. Ga dat zien, als je de kans hebt.
mij=Deathwish Inc
4 reacties