Tja, wat doe je als bandje uit Manchester en je eerste plaat wordt door iedereen de hemel in geprezen? De meeste bands komen dan met de ‘moeilijke’ tweede, die vaak tegenvalt omdat er in te korte tijd nieuwe nummers moeten worden geschreven. Daarnaast hebben ze vaak last van het meer van hetzelfde syndroom. Dat laatste probleem loste Oceansize op door na hun eerste album een EP af te leveren. Hierop werden de nieuwe composities die in lijn lagen met hun album op geplempt. Ondertussen hadden ze echter een cunning plan gesmeed. Ze zouden iedereen een poets bakken door op hun tweede album die liedjes neer te zetten die ze al aan het uitwerken waren, maar net even iets anders klonken. Oceansize had kennelijk zelf geen zin meer in de vergelijkingen met Tool en Faith No More, dus zijn ze maar een eigen hokje begonnen. Gebleven zijn de lastige ritmes, de driedubbele gitaarlagen in de muziek en het gevoel dat na tien luisterbeurten het kwartje begint te vallen. Maar geen beukende partijen meer, wat vaker het gas terug, minder geschreeuw en het gevoel dat er nog meer luisterpartijen nodig zijn om het kwartje te laten vallen. Aangezien er sinds de Euro geen kwartjes meer bestaan ben ik bang dat er een twee Euro muntstuk valt en als een bom inslaat. Werd bij hun debuut Effloresce in de slotakkoorden alleen maar beter, bij Everyone Into Position is het minpunt dat bij de laatste nummers het kruit enigszins verschoten lijkt te zijn. Maar eigenlijk valt er maar één zinnig ding over te zeggen: oh oh oh.
mij=Beggars / V2
Minder op het einde?? Ornament/The Last Wrongs is één van de beste nummers die ik ooit gehoord heb man.. Naja ieder z’n mening, tis in ieder geval weer een geweldige cd 🙂
@Hencq: Dat is inderdaad een redelijk goedmakertje na het zwakste nummer van Oceansize ooit dat er vlak voor staat…
wat?! doe normaal man! de laatste nummers zijn juist de mooisten! erg jammer dat ze niet bijde nummers live deden toen ze in den bosch waren. wel erg goed trouwens!