Jason Molina heeft zijn Magnolia Electric Co., Will Johnson heeft zijn Centro-matic en Marc Morrissette heeft zijn Octoberman. Mocht je echter nog nooit van Marc Morrissette gehoord hebben dan kan dit kloppen, want bij mijn weten bracht hij nog nooit een album onder zijn eigen naam uit. Dit had hij echter best kunnen doen, want eerder werk dat onder de naam Octoberman verscheen, ilt behoorlijk van wat de Canadees nu laat horen op Fortresses. Octoberman zou ik eerder onder de singer-songwriters hebben geschaard, maar nu hij met een hele delegatie anderen zijn nummers speelt zou ik het eerder onder de alt.country gooien met dikke indie-rand. Ik moet bijvoorbeeld ook wel wat aan Pavement denken, en dat is geen verkeerde vergelijking wat mij betreft. Af en toe doet het gitaarwerk me ook wel wat aan die andere Canadees denken: Neil Young. Erg genietbaar is ook de sporadische inzet van bijvoorbeeld een piano of trompet. Nergens opdringerig, maar wel het toetje op een geweldige maaltijd. Het mag duidelijk zijn dat ik helemaal weg ben van dit album. Ik vraag me alleen af waarom deze al in september aan de andere kant van de plas uit was en nu pas hier. Misschien omdat hij een aantal optredens komt doen, waarschijnlijk alleen. Maar ook solo is Marc Morrissette gewoon Octoberman. En is Fortresses voorlopig een van mijn favoriete albums, dat is zeker.
mij=White Whale / Cargo
Er zijn bovendien nog diverse huiskameroptredens. Check it out!