Ik geloof dat het na de release van Of Montreal‘s vorige album was dat ik ergens las dat het doel van mastermind Kevin Barnes was om drie of vier albums van Prince te versmelten. Daar gaat Barnes op False Priest ongeduldig mee door. Alsof hij op een queeste is. Hij schiet hierbij nog verder terug in de geschiedenis. In de studio schijnt de band veel naar albums van Parliament gehoord te hebben, maar volgens mij moet Barnes ook naar The Jackson Five en aanverwanten geluisterd hebben. Het resulteert in een even bizarre als fascinerende potpourri. Zo is “Our Riotous Effects” bijna in zijn geheel gelardeerd met dezelfde praatachtige zang als Prince dat had in “I Was Your Girlfriend”, maar wordt dit wel weggezet over een classic funky discosaus. Op False Priest komen twee verrassende gasten langs. In een van de songs duikt Solange Knowles op (inderdaad de zus van) en in twee songs komt de op het moment helemaal hippe Janelle Monae langs voor hulp. Toen ik Barnes en zijn uitgebreide band live aan het werk zag kon het me ondanks de extravagante show weinig boeien, maar zo op plaat ga ik uiteindelijk toch weer voor de bijl doordat er in elke song wel iets onverwachts, avontuurlijks en vaak bizars gebeurt. Dat kan dan zowel in de muziek als in de teksten zijn. Want die laatste zijn ook vaak tamelijk absurd, maar ook keihard maatschappijkritisch. Barnes blijft zo een bijzondere, ongrijpbare artiest. Precies als zijn grote voorbeeld.
mij=Polyvinyl / Sonic
Todd Rundgren! (soms goed, soms irritant, meestal tegelijk)
@Ludo: ja, dat moet ook wel een held van ’em zijn 🙂