Okieson / Action Park

Als het weer goed is en ik heb tijd dan mag ik er graag met de fiets op uit trekken. Soms zijn het korte tochten, maar als ik de tijd heb dan mag zo’n tocht ook best langer zijn. Een van de routes die ik elk jaar wel een keer afleg is vanuit Arnhem langs de Rijn en na wat gedoe met veerpontjes bij Millingen aan de Rijn door de Ooijpolder richting Nijmegen te gaan. Ergens in die prachtige polder woont Sebastiaan van Bijlevelt, gitarist, zanger en de man achter de liedjes van Okieson. Zo te horen is hij geen vrolijke man. De elf liedjes op hun tweede album Cupboard Full Of Things stralen in ieder geval weinig zonnigs uit. Wat ze wel uitstralen is sfeer. Een sfeer die ik ken van het landschap daar bij Ooij en waar als ik me niet vergis de diverse foto’s in de inlay gemaakt zijn. Toch is het geen typisch Nederlandse muziek: de country noir is internationaal en zeker zoals Okieson die brengt. Speciale vermeldingen nog even voor BJ Baartmans, Paul Niehaus (Calexico) en Tony Craw (Lambchop). Misschien dat de laatste twee deuren openen voor een geweldige band in een genre waar je letterlijk niet vrolijk van wordt. En dat vind ik prima.
Op de fiets heb je keuzes: ga je naar links, rechts of rechtdoor. Ook in de muziek heb je keuzes, want waar Okieson naar links gaat en de zwaarmoedige alt.country-kant kiest, daar gaat Action Park naar rechts voor het wat poppier-pad. Action Park heeft de stad Utrecht als basis en op de een of andere manier hoor je dat. Als ik in Utrecht kom dan is dit vooral in het centrum bij de diverse podia. En zeker rond de grachten is het een prettige stad om te vertoeven, maar het is in mijn beleving geen stad die uitschreeuwt hoe goed en mooi ze is. Dat lijkt de band ook uit te stralen. Action Park is overigens een oude bekende, want het is de doorstart van Gloricz Jim. Een band die nooit doorbrak, maar prettige gitaarpop maakte. De cd When Everyone Else Is Gone lijkt een logisch vervolg, al vind ik de nieuwe bandnaam veel minder dan de voorganger. De kenmerken van de band zijn gebleven: relatieve brave gitaarpopliedjes, een vleugje alt.country en de samenzang. Dit album is er een dat weinigen voor de hoofd zal stoten. En dat vind ik nou jammer, want iets meer een eigen opstandige smoel als in “Count Me Out” (toetsen kunnen ook wonderen doen) en “Next Big Thing” (met trompetgeschal!) had van mij best gemogen. Nu blijft het toch het jongere veelbelovende broertje van Johan en Daryll-Ann.

mij=Elektrograph / Bertus & My First Sonny Weissmuller / Konkurrent