Ólafur Arnalds / Ólöf Arnalds

Toen de afgelopen maanden de namen voor de tweede editie van Into The Great Wide Open naar buiten kwamen was het een en al hoera-stemming. En terecht, want de line-up is een puike. Ik juichte net iets harder bij het lezen van de naam Ólafur Arnalds bij weer een nieuwe reeks aankondigingen in juli. Tot dan toe blonk ik namelijk vooral uit in het missen van zijn concerten. Ik besloot een recensie over zijn fijne nieuwe cd …And They Have Escaped The Weight Of Darkness te bewaren tot het een dag of veertien voor het festival. Gewoon om mensen er op dat moment nog eens op te wijzen hoe fijn het was dat hij op zou treden op Vlieland. Want wat deze IJslandse jongeman laat horen is prachtig. Goed, het is eerder klassiek dan pop dat aan songs terug te vinden is op deze cd, maar ik zag mezelf al wel liggen in het gras op Vlieland met een strootje tussen de lippen terwijl ik luisterde naar Arnalds’ uitvoeringen. Zijn veelal zachte pianoklanken horen oplossen in de Waddenwind. Waarbij ze gevlucht bleken te zijn in de troostende armen van de strijkers die op de cd ook zo fijn de melodielijnen ondersteunen en accentueren. Arnalds zou perfect op zijn plek en met zijn songs het hele veld welhaast kunnen hypnotiseren. De op het publiek neergedaalde kalmte zou onverwachte emoties oproepen. Zoals zijn landgenoten landgenoten Sigur Rós en Jóhann Jóhannsson dat ook zouden kunnen. De gedachte alleen al maakte me gelukkig.
Toen plofte er echter vorige week een andere enveloppe op de mat. Nou gebeurt dat hier dagelijks, dus op zich is dat niet zo opmerkelijk. Maar er in zat een cd van ene Ólöf Arnalds. En bij de bio stond dat ze op 4 september zou spelen op de Into The Great Wide Open. ‘Ho! Stop!’ dacht ik. Een beetje mijn zeepbel uit een laten spatten. Dat gaat zo maar niet. Ik googlede even en verdomd. Ik had een fata morgana gecreëerd voor mezelf. Niks geen Ólafur Arnalds op Vlialdn, maar Ólöf Arnalds. Waarschijnlijk is Arnalds net zo’n algemene naam op IJsland als De Vries hier in Nederland. Potverredikkie. Ik liep even te mopperen maar bedacht met toen dat ik toch ook een zwak had voor Scandinavische vrouwen. Dus wat kon er dan nog mis gaan? Niets toch? Ik luisterde Unnundir Skini. Ademloos. De titel betekent echt niet voor niets ‘Onder je huid’ in het IJslands. Wat een wonderschone plaat. Door Arnalds heb ik de laatste cd van Ane Brun ook maar weer eens van stal gehaald. En dat was niet omdat ik Innundir Skini pet vond, maar om even te fact checken of ‘ie inderdaad niet onderdeed voor Changing Of The Seasons. En dat doet deze tweede cd van Innundir Skini dus ook bijna niet. Het is natuurlijk prachtig dat ze op “Surrender” hulp krijgt van niemand minder dan Björk. Haar stem is zelfs een puike aanvulling op de song, maar Arnalds redt zich ook wel in d’r eentje met alleen een banjo. Ondertussen heb ik haar eerste album Vi∂ og Vi∂ (in IJsland uitgeroepen tot album van het jaar!) ook opgesnord. Die is wat kaler dan Innnundir Skini en minder divers. Wat volgens haar vooral komt doordat de tijdspanne waarin de songs geschreven zijn langer is. Ondertussen zag ik het helemaal zitten om dan maar met een strootje in mijn mond liggend in de wei luisteren naar Arnalds. Het effect zou anders zijn, het genieten zou blijven.
En toen las ik de blokkenschema‘s voor #GWO10. Potverredikke, ze staat er niet meer tussen. Afgezegd om onduidelijke reden. Heb ik weer.

mij=Erased Tapes / Konkurrent & One Little Indian / Bertus