Sorry, sorry, sorry! Bijna vergeten om deze prachtige plaat te bespreken. En dat kwam eigenlijk alleen maar omdat ik met mijn hoofd afdwaalde, waardoor luistermuziek achtergrondmuziek werd. Dat is dodelijk voor de klassieke muziek van Olafur Arnalds (24) uit IJsland: je moet er wel met je hoofd bijblijven. Gelukkig is er de schitterende videoclip bij “Only the Winds” over een kind dat op eigen benen leert te staan, die me opnieuw aan de plaat herinnerde. Om mijn fout nog wat pijnlijker te maken stroomde mijn Twitter-timeline avonden achtereen vol met tweets en blogs hoe mooi de concerten in het Muziekgebouw Eindhoven en in Paradiso wel niet waren. For Now I Am Winter is Arnalds derde album (vijf fraai verpakte kartonnen EP’s en soundtrackwerk voor o.a. The Hunger Games en Broadchurch even niet meegeteld), maar zijn eerste bij een major label en bovendien het eerste album waarop hij niet alleen met een volledig orkest samenwerkt, maar ook vocalen toelaat boven zijn muziek (namelijk de zanger van Agent Fresco, Arnor Dan). Niet dat dat de sfeer verandert: meestal blijft de melodie minimaal gearrangeerd en ook dit keer is Arnalds begonnen met componeren op zijn laptop. In een interview in nrc.next van februari liet hij weten zich te ergeren aan de werkwijze van klassieke musici, omdat ze muziek schrijven volgens ingewikkelde formules, niet om emotie los te maken. “Het genre blijft hangen in dat elitaire clubje. Ik wil mensen raken. Klassiek moet wel veranderen om te kunnen overleven.” Zelf studeerde Arnalds slechts een jaar klassieke muziek aan de universiteit van Reykjavik. Op zijn eerdere albums maakte hij diepe indruk door elektronische kliks en spaarzame beats toe te voegen aan zijn instrumentale werk; die Aphex Twin-achtige gimmick is er op For Now I Am Winter wel af. Alleen “Old Skin” is op het eind bijna gewone synthpop en valt daarom een beetje uit de toon. Maar is dat niet juist een compliment?
mij=Mercury Classics
4 reacties