Oliver Wakeman – Mother's Ruin

Er zijn nogal wat zonen van beroemde muzikanten die zich ook op het muziekvak storten. Misschien is die beroemde naam een handige manier om het vak in te komen, maar meestal zal het in het vervolg van een loopbaan vooral een last zijn. Alles wat je doet wordt immers langs de meetlat van je vaders carrière gelegd. Sommigen lossen dat op door met pa‘s oeuvre op tournee te gaan, anderen kiezen voor een volstrekt ander muziekgenre dan pa. Maar wat als je hetzelfde instrument bespeelt als je vader en ook nog hetzelfde genre beoefent? Oliver Wakeman, zoon van pa Rick uit Yes, lijkt zich daar weinig van aan te trekken en te doen wat hij leuk vindt. Zo speelde hij vrolijk mee op een cd van een van pa’s Yes-collega’s en brengt hij nu een progger-dan-prog soloplaat uit – nou ja, in feite een soloplaat met echte band. Ik krijg de indruk dat Oliver niet zozeer zijn vader als idool heeft – welke zoon heeft dat wel, zou je bijna zeggen – maar een ander keyboardvirtuoos, Arena‘s Clive Nolan. Oliver heeft met Nolan gewerkt en dat hoor je in vrijwel elk nummer. Tel daarbij op dat de mix is gedaan door Karl Groom, die ook bij Arena’s Pepper’s Ghost achter de knoppen zat en de optelsom is compleet. Een beetje jammer is dat wel, maar ach, laten we het houden op het rijpingsproces van een jonge muzikant. Muzikaal zit het perfect in elkaar en compositorisch laat Oliver Wakeman zien niet alleen pa’s naam geërfd te hebben. Het zwiert van rock naar sfeervolle langzamere passages en van kippenvelmomenten naar uitbundige meemepfragmenten. Even vergeten dat je Arena al kent en je hebt hier een heerlijke plaat aan.

mij=ProgRock / Bertus