Het ornithologentijdschrift “De Krullevaar” heeft, als het al zou bestaan, hun album van het jaar hierbij te pakken. Met dank aan Wilco‘s meesterdrummer Glenn Kotche en bassist Darin Gray, tezamen het duo On Fillmore. Zij boekten klaarblijkelijk een uitgebreide vakantie naar een ver en vooral ongerept tropisch paradijs en kwamen terug met een ware dierentuin aan kwetterende samples. In nagenoeg elk nummer piept, ratelt en snatert het gevogelte erop los. In “Daydreaming So Early” lijkt Donald Duck himself een duit in het zakje te doen. In hetzelfde stuk komt even later ook nog een waanzinnig lawaaiige fanfareband langs. Bepaald geen alledaagse kost dus. Niet alleen de samples zijn hier afwisselend exotisch, desoriënterend (gesnurk!?) en lukraak, ook de basis is merkwaardig. Het geluidsbeeld bestaat vrijwel overal uit de vrij bescheiden contrabas van Gray en Kotche’s eindeloze vibra- en xylofoon-patronen. Als er dan al eens een piano opduikt voelt die meteen totaal misplaatst. On Fillmore’s melodieën zijn al even wonderlijk. Pas in het jazzy slotnummer “Clearing Out” klinkt er iets meefluitbaars. Daarvóór bieden de herhalende klanken vrij weinig houvast, als een gamelan-orkest op microformaat. Zeker in het begin geeft dat nog niks. Het fraaie “Master Moon” bivakkeert ergens tussen Yann Tiersen en Danny Elfman, die de score voor een spookhuisfilm schrijft. Maar zo rond de korte interlude “Off The Path” en de zeer lange titeltrack krijgt het allemaal wat weeïgs. Het werkt waarschijnlijk toch beter in kleine porties, bij voorkeur tijdens een documentaire over de eetgewoonten van de pygmeeënpapegaaien van Papoea.
mij=Dead Oceans / Konkurrent