De recensie door Vice van dit album telt twee zinnen. “Oneohtrix Point Never is een beetje de Beethoven van de 21e eeuw, geloof ik. Met als pluspunt dat je waarschijnlijk iets minder wereldvreemd overkomt bij je vrienden als je dit opzet.” En daar moet je het als lezer dan maar mee doen. Heb je geen reet aan, zo’n recensie. Vice flikt het in elke uitgave. Anderzijds: dit album klinkt net zo vaag en belachelijk als die twee zinnen. Misschien kun je beter het T-shirt kopen dan de muziek. Ik raakte geïnteresseerd in R Plus Seven omdat allerlei liefhebbers van elektronische muziek in mijn Twitter-timeline er bewonderend over spraken en omdat ik de gave Oneohtrix-remix van “Find My Way” (oorspronkelijk van Nine Inch Nails) gehoord had. Er zitten allerlei flarden genialiteit in de plaat. Net als James Holden kiest Daniel Lopatin, want zo heet Oneohtrix Point Never in het echt, voor allerlei organische geluiden die zich herhalen in repetitieve patronen. Hij speelt ermee alsof zo’n sample een toon is op een piano die je willekeurig kunt herhalen. Over de regelmaat van het saaie harpje in “He She” heen hoor je een waanzinnige reeks korte stemsampletjes waar geen melodie of logica in te ontdekken valt. Om de luisteraar nóg meer te irriteren springt Lopatin bovendien van de hak op de tak. Net als het ergens heen lijkt te gaan begint er PATS! een ander liedje. Oh nee, het is toch hetzelfde nummer. Maar… waarom die overgangen dan? Waar bij een eveneens vage, gelijkgestemde artiest als Laurel Halo nog genoeg in te beelden valt (check) en Lopatins eerdere werk met Joel Ford zelfs best toegankelijk was, sloopt Lopatin hier al je inbeeldingsvermogen vakkundig kapot. Kijk, hier heb je aanloop tot een liedje! Haha, gefopt, nu krijg je een stuk ambient! Totale willekeur. Wat het meeste in de buurt van een liedje komt is Problem Areas, en ook “Still Life (Betamale)” (waarvan de bizar smerige fetishvideo overal op internet gecensureerd lijkt, inmiddels ook op pointnever.com zelf) heeft genoeg mooie geluiden om het te willen blijven beluisteren. Maar ja. Dat heeft Beethoven ook.
mij=Warp
“Misschien kun je beter het T-shirt kopen dan de muziek.”
gheheh dit is de Vice-samenvatting van deze recensie.
Vice heeft de allerbeste recensies van de wereld, mijn eigen recensies niet meegerekend. (Dat is de Vice-samenvatting van mijn commentje.)
Vice is vooral zo nextlevel belachelijk dat ze hun eigen parodie-Twitter hebben. https://twitter.com/vice_is_hip
Mooie conceptvideo over chaticonen bij “Boring Angel”: http://www.youtube.com/watch?v=qmlJveN9IkI
Intussen gaat over de blogs nog een kopie rond van The Fall Into Time, dat eigenlijk restmateriaal is van de Rifts-sessies uit 2009.
http://www.thewire.co.uk/audio/tracks/listen_oneohtrix-point-never_s-the-fall-into-time
“Misschien kun je beter het T-shirt kopen dan de muziek.”
gheheh dit is de Vice-samenvatting van deze recensie.
Vice heeft de allerbeste recensies van de wereld, mijn eigen recensies niet meegerekend. (Dat is de Vice-samenvatting van mijn commentje.)
Vice is vooral zo nextlevel belachelijk dat ze hun eigen parodie-Twitter hebben. https://twitter.com/vice_is_hip
Mooie conceptvideo over chaticonen bij “Boring Angel”: http://www.youtube.com/watch?v=qmlJveN9IkI
Intussen gaat over de blogs nog een kopie rond van The Fall Into Time, dat eigenlijk restmateriaal is van de Rifts-sessies uit 2009.
http://www.thewire.co.uk/audio/tracks/listen_oneohtrix-point-never_s-the-fall-into-time
Ah, een flard interview die het begrijpelijker maakt: dit is een minimalistenplaat. Lopatin begon met meer en heeft opzettelijk muziek weggelaten, zegt hij.
http://www.thefader.com/2013/09/23/holly-herndon-james-ferraro-oneohtrix-point-never-interview-future-trent-rezno/
Zijn stijl muziek schijnt ‘vaporwave’ te heten;
http://en.wikipedia.org/wiki/Vaporwave
Bizarre LARP-video bij “Sticky Drama”; https://www.youtube.com/watch?list=PL_klrOneTjGiuJi6KGSJvGFdDVz4YKMr0&v=td-e4i2BL_Q (de song zelf zit onder de tweede video)