Na een hoop gedoe rond het vertrek van Geoff Tate uit Queensrÿche, waarbij onnodig veel vuile was werd buitengehangen, lijkt na de overeenkomst die de rechtszaak tussen beide partijen beëindigde eindelijk het kwartje gevallen: niemand werd beter van die genante vertoning. Queensrÿche heeft zich inmiddels met Todd LaTorre aan de metalkant van de oorspronkelijke band gecommiteerd, Geoff Tate heeft de rechten op Operation: Mindcrime gehouden, noemt zijn band meteen ook maar zo en houdt zich bezig met de meer mainstream-rockkant die Queensrÿche óók altijd had. The Key is het eerste album onder de nieuwe naam. Het is deel een van een trilogie die, als Tate zijn zin krijgt, in anderhalf jaar zal verschijnen. De sleutel uit de titel is een metaforische: kan de mens zijn beeld van het eigen bestaan en de wereld fundamenteel veranderen? Tate heeft – en wil – geen vaste band, zodat hij niet alleen drummer Simon Wright, gitarist Kelly Gray en toetsenist Randy Gane heeft ingezet, maar ook bassisten Dave Ellefson (Megadeth) en John Moyer (Disturbed, Adrenaline Mob) en drummers Brian Tichy (Whitesnake, Lynch Mob) en Scott Mercado (Candlebox). Bij gitarist Scott Moughton komt als eerste dit merkwaardige verhaal naar boven. Hij heeft zijn leven blijkbaar weer op de rails, want hij staat op de site echt als bandlid genoemd. Opmerkelijk is dat Tate in “Life Or Death” de leadvocalen overlaat aan Mark Daly, zanger van de Noord-Ierse band The VooDoos. Maar Tate is natuurlijk de zanger van dienst en hij is herkenbaar als altijd. De zanger van de enorme uithalen is hij niet meer, maar dat is niet meer dan een kunstje dat Tate mijns inziens niet meer nodig heeft. Zwakke tracks staan er eigenlijk niet op The Key, maar uitschieters wel. “Re-Inventing The Future” heeft bijvoorbeeld een refrein dat echt onmiddelijk blijft hangen. Onder andere in ballad “On The Queue” is de sax van Geoff Tate te horen, maar daar zijn we inmiddels aan gewend. De dulcimer op instrumental “An Ambush Of Sadness” is nieuw. Tate legt zich op The Key toe op mainstream rock, met uitschieters naar heavier tracks of juist wat proggier materiaal. Zonder de donkere wolk van de nare ruzies boven zijn hoofd lijkt Tate zijn mojo weer gevonden te hebben. The Key is, of het concept je nu interesseert of niet, een prima en uitgebalanceerd album. Geen heavy metal, maar zeker ook niet de door velen – maar niet door mij – verafschuwde uitstapjes als op Hear In The Now Frontier en Dedicated To Chaos. Dit album heeft wat mij qua stijl wat mij betreft nog het meeste overeenkomsten met Empire, en dat is gewoon goed nieuws. Tate heeft het gedoe achter zich gelaten en doet weer waar hij het best in is: spannende heavy rock maken die niet altijd binnen de lijntjes kleurt. Als ‘ie dit drie platen lang volhoudt heeft Tate zijn status weer volledig terug – en verdiend.
mij=Frontiers/Rough Trade