‘Het is onmogelijk om ons te waarderen als je alleen luistert naar deathmetal’, aldus Mikael Åkerfeldt, frontman van Opeth. Hij zag er dan ook geen uitdaging meer in, (death) metal werd hem teveel een trucje. ‘Ik denk dat we stagneren als we proberen vast te houden aan de sound die ons zo populair heeft gemaakt’, zo lezen we hier. Met Heritage kwam dan ook een belangrijke omslag voor Åkerfeldt: de zware metalriffs, de grunts en de blastbeats werden bij het grofvuil gezet. Hij volgde liever zijn hart dan domweg de deathmetalfans van het eerste uur te bedienen. Opeth’s elfde album Pale Communion gaat verder op de ingeslagen weg, waarbij Åkerfeldt zijn passie verder uitbouwt en klassieke progrock mengt met de voor de band kenmerkende stijl. Over het geheel is het vlotter dan het bij vlagen kabbelende Heritage, denk meer in de richting van “The Devil’s Orchard” van dat vorige album. Zo is “Eternal Rains Will Come” doorspekt met opwindende proggy ritmes, bevat “Cusp of Eternity” een spannend marcherend ritme (naast een heerlijke gitaarsolo van Fredrik Åkesson) en is “Goblin” met het funky synth-werk een heerlijk frisse verwijzing naar de gelijknamige Italiaanse band. Het album heeft verder meer aandacht voor melodie en harmonische vocalen, met de kwalitatief nog steeds groeiende zang van Åkerfeldt. Bij momenten klinkt dat groots en symfonisch, ondersteund door violen en stemmige synthesizers. Het duidelijkste voorbeeld is “Faith in Others”, dat Åkerfeldt als eerste schreef. Mooi, maar niet exceptioneel. “Elysian Woes” begint ook met melancholische en emotionele zang, kabbelt dan wat voort, en breekt vervolgens mooi door rond 3:18. Zo is het eerste gedeelte op “River” ook voorspel voor een boeiende tweede helft, iets dat meerdere luisterbeurten vergt. Ook “Voice of Treason” is in het begin soms ongemakkelijk, maar ontvouwt zich uiteindelijk tot een boeiend dynamisch schouwspel. “Moon Above, Sun Below” heeft alles in zich en klinkt op de beste momenten sinister en donker, maar uiteindelijk vind ik het wat gekunsteld. Maar over het geheel is Pale Communion een geslaagde exercitie in klassieke prog. Vergeleken met de sound van oudere albums vind ik het net een broodje kroket met mosterd in plaats van mayonaise; wat minder vet, maar nog steeds erg lekker.
mij=Roadrunner