Opeth – Watershed

Na de warming up in de vorm van het opnieuw uitbrengen van Still Life is het nu tijd voor het echte werk: eindelijk is er met Watershed de opvolger van het meesterlijke Ghost Reveries. Nog niet eerder zat er zo’n groot gat tussen twee releases van de Zweedse metalgrootheden van Opeth. Het vervangen van twee bandleden zou hier best eens mee te maken kunnen hebben. Gitarist Peter Lindgren (motivatieproblemen) en drummer Martin Lopez (gezondheidsellende) zijn vervangen door respectievelijk Arch Anemy’s Fredrik Åkesson en Bloodbath’s Martin “Axe” Axenrot. Zij blijken meer dan adequate vervangers te zijn. Of Opeth hierdoor veranderd is als band? Natuurlijk niet. Hoe belangrijk de rest van de band ook is, ze zijn er vooral om de plannen uit te voeren van het meesterbrein achter Opeth: componist/tekstschrijver/zanger/gitarist Mikael Åkerfeldt. Hij schoof bovendien voor Watershed ook nog eens persoonlijk achter de knoppen als producer. Dat vak blijkt hij ook al verdomd goed in de vingers te hebben. Watershed is zo’n album waarvan je luidsprekers blij worden, omdat ze eindelijk weer eens goed aan het werk mogen. De contrasten tussen de nummer zullen de conussen rillingen bezorgen van genot. Opeth switcht van verfijnd akoestische folkliedje met kristalheldere zang (“Coil”) naar loodzwaar “Heir Apparent” om vervolgens na een neuriënd gebracht intro over te schakelen naar blastbeats in “The Lotus Eater” zullen de conussen rillingen van genot bezorgen. Magistraal. Ondanks al het gezochte (en gevonden) avontuur – alleen al het superbe “Hessian Peel” is een dik boek aan stijlen – is Watershed absoluut een album dat volkomen in balans is. Had ik anders verwacht? Nee, zeker niet. En ook niet gehoopt.

mij=Roadrunner / CNR