Je ontkomt er niet aan, hier in Porto, Portugal, waarvan men zegt, dat men gelooft in de drie F’en: Fado, Fatima en Football; het EK staat op het punt te beginnen. De Portugezen zelf beschouwen zich als outsider, landen als Nederland, Duitsland en Spanje worden geacht voor de titel te gaan, maar stiekem geloven ze er wel in. Wij Nederlanders doen dat in ieder geval, dus hijsen wij ons, voor aanvang van het festival, in het Oranje en zoeken, samen met een stel Deens muziek- en voetballiefhebbers eerst een kroeg op. Over de wedstrijd zullen we het verder niet hebben, maar Denen waren zo genereus om het bier te betalen. OK, dan nemen wij de taxi voor onze rekening.
De taxichauffeur denkt zelf dat hij Ayrton Senna is, alleen rijdt hij een oude Mercedes en gevaarlijk slippend gaan we met een noodgang vaan het Parque Da Cidade, het festivalterrein. Dat komt goed uit, want Spiritualized is inmiddels al begonnen. De spacerockers staat in een keurig half cirkeltje, dat aan een A Silver Mt. Zion doet denken en verdomd, het valt ineens op dat Jason Pierce eigenlijk al een postrocker was, voordat het genre groot werd! Hippe vogel, die Pierce en als hij in “Ladies and gentlemen, we’re floating in space” de woorden “A Little Bit Of Love To Take The Pain Away” zingt, dan stijgen we inderdaad op en zijn we de wedstrijd alweer vergeten.
mij=Door: Gr.R. Foto's: Erik
Porto is een havenstad aan de Atlantische Oceaan en het festivalpark is zelfs gesitueerd aan die oceaan. Dat betekent helaas ook dat we Atlantische weersinvloeden hebben en dus regent het vandaag. Daar heeft men blijkbaar niet op gerekend, want het dak van de Optimus Stage is min of meer ingestort. Daar komen we achter als we ons klaarmaken voor Death Cab for Cutie en een leeg podium met een gat zien. Lange tijd is onduidelijk wat er gaat gebeuren, behalve dat we verwoede pogingen zien om het dak weer dicht te krijgen, maar het tourschema van Death Cab for Cutie is blijkbaar zo strak, dat het optreden niet uitgesteld kan worden en dus wordt gecanceld. Daar had met vier podia toch een andere oplossing mogelijk moeten zijn geweest. Tegen de tijd dat dat bekend wordt gemaakt, kunnen we wel gelijk door naar de Primavera Stage, waar Greg Dulli en de mannen van Afghan Whigs klaar staan. De band speelt sinds kort weer samen en bij reunie is het altijd maar de vraag of het een goed idee is. Is de magie van vroeger er nog? Eh, nou ja, die is er! Bij gebrek aan nieuw werk spelen de Afghan Whigs een mooie dwarsdoorsnee van hun oeuvre. Hoewel wat statisch, de band lijkt de podiumpresentatie van Mark Lanegan te hebben overgenomen, geven we ons na een prachtige “Faded”, met “Purple Rain” outro, gewonnen. Welkom terug heren!
Het contrast met de volgende band op de weer gerepareerde Optimus Stage, Kings of Convenience, kan niet groter zijn. De Noren keuvelen wat af en de folkpop staat haaks op de soulgedreven rock van Afghan Whigs. Toch is het best vermakelijk, al gaat het na een half uurtje wel jeuken. Inmiddels is het wel gestopt met regenen, dat scheelt. Optimus Primavera Sound duurt vier dagen, maar alleen de eerste drie van de vier dagen zijn in het Parque Da Cidade. De slotdag is in de Hard Club en in het Casa Da Musica, een door Rem Koolhaas ontwerpen hypermodern muziekpaleis. Daar kunnen we echter niet met zijn allen in, dus worden er kaartjes uitgedeeld op een “first come, first serve” basis en die zorgt ervoor dat uw File Underteam niet bij Jeff Magnum (Neutral Milk Hotel) en Oliver Tremor Control zal zijn. De rij is namelijk ontmoedigend lang en twee uur festival willen we toch niet missen.
Zoals Wavves bijvoorbeeld. Da’s de perfecte antidode om de jeuk van Kings of Convenience te laten verdwijnen. Rammelige lawaaiige noisepop, die met een dermate enthousiasme in je gezicht geslingerd wordt, dat je de band het rammelen vergeeft. En daar staat dan Saint Etienne weer haaks op. De synthpop van deze Britten met de franse naam wordt groot gebracht, mede door zangeres Sarah Cracknell die alle aandacht naar zich toetrekt. Is ook niet zo moeilijk, want de rest van band staat in de mist. Hierdoor krijg je een idee dat je soms naar een getapede show zit te kijken, wat de breed uitgevoerde synthpop ook wel een beetje in de hand werkt. Maar als Cracknell het op haar heupen krijgt en de rook wat optrekt, blijkt dat de band toch een adequate aanvulling voor een festival is. Het hoeven niet altijd gitaren te zijn, immers.
Datzelfde euvel, het getapede optreden, heeft Washed Out ook en bij deze Amerikaan blijft de aandacht wat minder hangen. Een type als Cracknell wordt node gemist. Waarmee we ons gereed gaan maken voor het eind van het festival, in het park. Daar waar de vorige dagen in het teken stonden van de psychedelische rock (Flaming Lips, Mercury Rev), is het op de zaterdag de synth gedreven indiepop. Zo ook met The xx. De Londenaren hebben nog maar een plaat uit, maar maken hun positie in de line up wel waar. Mooi gedreven indiepop mede gezongen door een prachtig onderkoelde Romy Madley Croft. Het nadeel is alleen dat we gedurende het optreden wegdromen en naar een bed beginnen te verlangen. Het was een lange dag immers, die begon met een dieptepunt (Oranje), niet veul beter werd toen Death Cab for Cutie niet konden spelen, maar gered werden door Afghan Whigs, die de regen wegbliezen.
Hiermee komt er een einde aan de eerste editie van Optimus Primavera Sound in Porto. Morgen gaan we nog even de Hard Club in, voor de afterparty, maar het festival zit erop. Het is een bijzonder geslaagde eerste editie, met een mooi festival terrein, een goede afwisselende line up en acceptabele prijzen (een biertje voor Eu. 2). The Flaming Lips hebben beloofd dat ze volgend jaar weer komen, ik geloof dat ik ook maar vast weer boek…
4 reacties