Vaste lokatie voor Oranjepop is steevast het Hunnerpark, ook dit jaar kunnen muzikale fijnproevers daar hun hart ophalen aan een mix van ‘aanstormend’ Nederlands talent, zoals 3FM Serious Talent-acts als The Indien, de piepjonge psychedelische rockers van Pauw, oude rotten als Gotcha! en de regio-rockers van Fratsen. Ook aan de festivalgangers die niet in de eerste plaats voor de muziek komen is gedacht. De door onder andere De Plak verzorgde catering maakt dat je je in een restaurant waant. Cultuur op De Campus organiseert met Bibliotheek Gelderland Zuid een tweetal interviews in de tipi en een tent verder heeft een programma voor kids georganiseerd door De Lindenberg. Na elven als de decibellen tot een minimum beperkt moeten worden kun je er genieten van een Silent Disco. Waar het luidkeels meezingende publiek met hun koptelefoons op bewijst dat de Spice Girls nog steeds helemaal hot zijn!
mij=door Theo / foto’s Marcel
Daniel Cane & The Rebelion
Anders dan de naam Daniel Cane & The Rebelion doe vermoeden maken de heren aangename folkpop die lekker in het gehoor ligt. Het is nog niet druk als hun optreden begint. Early birds die nu al op het festival zijn toeven liever languit liggend tegen een boom in het waterige voorjaarszonnetje, dan dat ze zich al te druk maken. Dat wil niet zeggen dat Daniel zijn publiek niet meekrijgt. Zeker niet! Zijn enthousiaste, op publiek participatie gerichte stijl zorgt er zeker voor dat het steeds voller wordt voor het podium. Al is nog niet iedereen in the mood voor meezingen en klappen aan het begin van de middag
Emil Landman
Emil Landman maakt vergelijkbaar lekker in het gehoor liggende muziek als Daniel Cane & The Rebelion. Als heeft zijn muziek iets meer een Americana-feel. Waarbij vooral de gloedvolle pedalsteelgitaarpartijen die de zanger zelf ten beste geeft voorzien dit optreden van extra glans.
Betrayers Of Babylon
Als om 14:00 uur de Duitse, en in sommige nummers Duitstalige, reggaemannen van Betrayers Of Babylon acte de présence geven dan begint het Hunnerpark als aardig vol te lopen. Een van de bandleden van Daniel Cane speelt ook nog een mopje mee, terwijl de Duitsers naar een steeds swingendere climax toewerken slaat Donnerwetters Rocco vanachter de omheining van het festival-terrein het geheel met zichtbaar plezier gade.
Eva van Pelt
Tijdens de optredens op het hoofdpodium kun je ook in de tipi van muziek genieten. De tipi is een plek waar spannende dingen gebeuren. De Bossche Eva van Pelt geeft daar het tweede tipi-optreden van deze middag. Aan het begin van haar optreden waarschuwt ze nog dat ze eigenlijk theatermaakster is, maar vanmiddag zal de nadruk liggen op muziek met hier en daar een gedicht. Ze begint met een gedicht. Waarna het tweenotige liedje “Geeft niet” volgt dat een verrassend edgy toon heeft. Eva Pelt ontpopt zich als een Spinvismeisje, maar dan wel een van de stekelige soort. Geen lieve Maaike Ouboter-achtige liedjes voor Eva. Maar teksten waarin ze haar hart lucht. Het maakt in ieder geval behoorlijk wat indruk op de meisjes die voor mij in de tent zitten en die ik een jaartje of acht à negen schat. Zij hebben er na vanmiddag een heldin bij. (En ik ook.)
Donnerwetter
Na de Spinvisliedjes van Eva van Pelt is het even schakelen wanneer ik het veld voor het paarse podium betreed. Donnerwetter maakt, zoals de naam wellicht al doet vermoeden, stoere mannen-rock. Een idioom waarmee de ook van Shaking Godspeed bekende Rocco Ostermann prima uit de voeten kan, zo bewijst hij hier vanmiddag.
Zuivere Koffie met André Manuel
André Manuel is vanmiddag op uitnodiging van Cultuur op De Campus en Bibliotheek Gelderland Zuid in de tipi te gast om zich aan de tand te laten voelen over zijn literaire kennis. De gemoedelijke tukker bekent gelijk al eerlijk dat hij, hoewel hij in het verleden heel veel gelezen heeft, een Netflix-verslaafde is en zodoende niet meer veel aan lezen toekomt. Een boek wat hij recentelijk nog wel las is Dit kan niet waar zijn van Joris Luyendijk. Een boek over de bankencrisis en meer specifiek over betrokkenen die werken in de Londense City. In het interview bewijst Manuel dat een beetje tukker zijn sombere kijk op zaken als geen ander weet te relativeren. Daarbij heeft hij regelmatig de lachers op zijn hand. Gelukkig is er na het interview ook nog tijd voor een drietal liedjes, waarbij André Manuel bewijst dat Louis Armstrongs “Its A Wonderful World” vertaald in het Twents misschien nog wel mooier klinkt dan in zijn originele Engelstalige versie. En zo verlaten we de tent na een kleine drie kwartier weer met een positief gemoed. Wie maalt er om een crisis als er zulke prachtige liedjes gemaakt worden.
Throes + The Shine
Throes + The Shine is ware feestmuziek waarbij de twee Angolese zangers van dit Portugees-Angolese vijftal zich ontpoppen als ware MC’s en niet rusten totdat ze iedereen die voor het podium staat om is en woest staat te dansen en springen op hun explosieve cocktail van rock en kuduro. Met dit optreden ontpoppen ze zich tot een van de energiekste acts die het Hunnerpark vandaag betreedt.
Gotcha!
Na de overweldigend energiek show van Troes + The Shine, maakt de Haarlemse rebbelenclub op sommige bezoekers zelfs een beetje een matte indruk. Maar het gemankeerde Gotcha! (waarvan drummer Martijn Bosman vlak voor aanvang in het ziekenhuis opgenomen werd met een blindedarmontsteking waardoor nu Vincent Smeenk plaatsneemt op achter de drumkit), speelt hun set met verve. En Gotcha! is natuurlijk nooit een rasechte feestband geweest. Eerder een funkcollectief voor wie de groove altijd op de eerste plaats komt. En met die groove zit het wel goed vanmiddag. Zieke drummer of niet.
Rogier Pelgrim
Bij Rogier Pelgrim is het flink dringen geblazen bij de tipi voor voor aanvang van zijn set, waardoor ik besluit eerst een deel van Gotcha! mee te pikken. Gelukkig kan ik aan het einde van zijn set nog een tweetal nummers meepikken van de gepassioneerde zanger met zijn krachtige falsetstem. Dan blijkt hoe beheerst de zanger tegenwoordig zingt in nummers waarvan zangeres Janika de fraaie tweede stem verzorgt. De Edese singer-songwriter is duidelijk gegroeid sinds zijn deelname aan Giel Beelens De Beste Singer Songwriter van Nederland. Het loopt desondanks nog niet storm bij zijn geïmproviseerde merchandise-standje. Maar dat heeft ongetwijfeld meer te maken met het sterke programma dat Oranjepop vandaag neerzet.
The Indien
The Indien is het in sixties galm gedrenkte kwartet van Rianne Walther met beatstad icoon Janneke Nijhuis a.k.a. Miss Fuzz op bas. Janneke voorziet Rianne’s in galm gedrenkte stem en heerlijk zeurende orgeltje van een lekker lome basgroove. Dat het geluid niet altijd helemaal optimaal is mag de pret niet drukken. En dat sinds de opzwepende sets van Throes + The Shine en Gotcha! een groot deel van het publiek weer huiswaarts gekeerd is ook niet. De stelletjes die nog wel aanwezig zijn kruipen bij ‘gebroken harten-liedje’ “Don’t Hurt Me Now” alleen nog maar dichter bij elkaar. Net eerder vandaag zorgde een liedje over liefdesverdriet voor zoveel saamhorigheidsgevoel.
Fratsen
Met de weemoedige galm nog in onze oren spoeden we ons naar het hoofdpodium waar André Manuel met zijn vriendenclub aantreedt. André Manuel, die niet alleen zijn sporen verdient heeft als cabaretier, columnist en zanger ontpopt zich vandaag met zijn herboren band Fratsen ook nog eens tot een begenadigd gitarist. En de teksten zijn natuurlijk als altijd vlijmscherp. Als “In Ons Dorp” als voorlaatste nummer ingezet is voelen we ons even allemaal dorpeling. Gelukkig is er dan nog net ruimte voor een toegift, een razendsnelle versie van “Pimpelmees”. Voordat we ons met een brede grijs op ons gezicht weer naar het Paarse podium begeven. Ondanks de vaak kritische teksten maken de regio-rockers van Fratsen feelgood-muziek pur sang.
General Midnight
Na de vrolijke bende van Fratsen laat General Midnight zien dat het ze menens is. Hun vette woestijnrock met even hun laag op de heupen hangende als klinkende Rickenbacker-bassen bewijzen ze dat het geen muziek voor tere zielen is. Voor de langzaam inzettende avond is het in ieder geval de ideale soundtrack.
NNENN
Na de brute woestijnrock van General Midnight lijdt de keuze tussen de überhippe bloemenkinderen van PAUW en het elektronicaduo NNENN nog even tot keuzestress. Ik kies voor NNENN, maar kan uiteindelijk ook nog een klein stukje van de psychedelische rock van Pauw meepakken. NNENN (spreek uit als ‘en, en, en en’) is een duo bestaande uit Johanneke ter Stege en Tonny Nobel. Waarbij Johanneke zang en piano voor haar rekening neemt en Tonny de elektronica. Jojanneke doet met haar zowel onschuldige als wulpse uitstralingen een beetje denken aan een kruising tussen Roos Rebergen en Tori Amos. Ook muzikaal moet ik bij dit duo aan deze diva’s denken. Maar dan wel in een triphopvariant. Vooral Johanneke valt op met haar loepzuiver kraakheldere vocalen. Aangevuld met de knisperende elektronica is dit misschien wel het spannendste wat Oranjepop vandaag muzikaal te bieden heeft.
Pauw
Zoals gezegd, door het spannende NNENN, kan ik maar een heel klein stukje Pauw meepikken. Dit inmiddels tot viertal uitgebreide retro-collectief doopt hun meeslepende rock diep in jaren zestig psychedelica en weet dankzij hun vintage instrumentarium deze trip door ruimte en tijd visueel net zo overtuigend te maken als muzikaal! Een fijne show.
Monomyth
Na PAUW is het natuurlijk nog maar een kleine stap naar Monomyth. Die net als Pauw extra sfeervol zijn nu dankzij het donker de lichtshows eindelijk eens optimaal ingezet kunnen worden. Bij de spacerockers Monomyth lijdt dit tot lang uitgesponnen nummers omgeven door heel veel licht en rook. Na afloop staat de teller slechts op vier songs. Eigenlijk is dit de perfecte festival afsluiter.
John Coffey
Maar dan reken je buiten de energieke Utrechtenaren van John Coffey. Aan hen de taak om het festival muzikaal af te sluiten. Ook al leek het festivalterrein sinds het begin van de avond enigszins leeggelopen. De bezoekers die tot het einde gebleven zijn lijken nu wel uit alle hoeken en gaten van het festivalterrein gekropen te zijn. Het staat bomvol bij de Utrechtenaren. En dat is meer dan terecht, want ze serveren hun energieke rock met een punk-attitude. Als je niet beter zou weten zo je denken dat het rock & roll-wiel vanavond ter plekke opnieuw uitgevonden wordt. Wat een energie en wat een bravoure. Dacht je geluidsmonitoren bedoeld waren voor een goed podiumgeluid? Ben je mal! Die zijn bedoeld om op te springen. Of toch op zijn minst om er nonchalant met een been op te leunen terwijl je al zingende vervaarlijk ver over je publiek heen leunt. Na de eerste energieke songs is de feestvreugde nog niet groot genoeg voor zanger David Achter de Molen en hij roept het publiek op om het podium te claimen. Het leidt de rest van de show tot een spervuur van stagedivers en crowdsurfers. Zelf de slungelige drummer van PAUW die in eerste instantie het geheel nog minzaam gadeslaat laat zich verleiden tot een duik en wordt met spillebenen en al verzwolgen in een zee van handen. Maar dan stipt om 23:00 uur komt een een abrupt einde aan deze ontlading van Samengebalde energie.
De echte party animals kunnen zicht dan in de tent nog doorfeesten met een silent disco met op de koptelefoons de muziek van de nog immer populaire meidenband Spice Girls. Maar uw recensent besluit wijselijk huiswaarts te keren…