In eerste instantie had ik het verkeerd begrepen: ik dacht dat Orgasmo Sonore‘s Revisiting Obscure Film Music Vol 2 (deel 1 heb ik nooit gehoord) en Sospetto‘s Segni Misteriosi, Con Il Sangue Dipinto Sul Muro (mijn Italiaans is een beetje roestig) compilaties waren van filmmuziek uit de jaren zestig en zeventig, de silver age of Italian film music. Maar wat klonk alles dan dunnetjes en bijna computerachtig. Natuurlijk, de orkestgeluiden, de funky jaren zeventig beats en grooves, de pogingen tot tekenfilmjazz en de bachelar pad-muziek uit de jaren vijftig – bossa nova, easy listening – kwamen allemaal voorbij. De hoezen hielpen mee aan de verwarring: stijlvast Italië, begin jaren zeventig, een beetje zoals de omslagen van fumetti, de Italiaanse strips uit die tijd. 
Maar het zat iets anders. We hebben hier geen Vampyros Lesbos-achtige soundtracks in handen, maar orkestjes die stukken naspelen van soundtracks. Ennio Morricone, Mikis Theodorakis, Fabio Frizzi en anderen krijgen een saluut van Orgasmo Sonore. Aan het eind van de plaat horen we een eigen – even stijlvast – stuk van Orgasmo Sonore. Sospetto blijkt een Duits duo dat iets soortgelijks doet, maar alle stukken zelf geschreven heeft. Het idee was om de soundtrack van een nooit opgenomen film uit de jaren zestig en zeventig te maken. Hun compositites zijn niet van echt te onderscheiden, de productie duidelijk wel. Respectvol gedaan, maar slechts een streepje verwijderd van platen uit diezelfde jaren zeventig waar je op de hoes, na de eerste teleurstellende luisterbeurt, de tekst ‘songs made famous by’ voor de naam van die wereldberoemde band las.
mij=Cineploit / ClearSpot
4 reacties