Af en toe heb je dat. Dan is een CD eigenlijk voorbij voor je er erg in hebt. Dat kan natuurlijk zowel positief als negatief zijn, nietwaar? In het geval van Orphanages Driven is het het laatste bij de eerste draaibeurt pakte de cd me totaal niet. Linkeroor erin en zo rechts er weer uit. De tweede keer wist ik beter en hield een vinger in mijn rechteroor. Er bleef zowaar wat hangen! Mede door de heavy zang van George, met zware, lage grunts. Deze zijn lekker in contrast met de rustige en ingetogen zang van Rosan. In 1987 was Orphanage één van de doom/goth-metal pioniers van Nederland, maar echt productief waren ze vanaf dag één al nooit. Nu heeft het ook weer een behoorlijk tijd geduurd voor Driven er lag, mede door de nodige interne wisselingen. Dat wachten heeft niet echt tot een bonusprijs voor orginaliteit geleid. Driven mist hier het broodnodige van. Het is allemaal verder netje hoor, maar er gebeurt zo weinig. Het kabbelt – voor zover daar sprake van kan zijn bij metal – rustig voort. Je zit gewoon steeds – met nog steeds die vinger in je ene oor – te wachten op dé uitspatting! In de tweede helft van de CD hoor ik deze bijna, maar in de eerste helft echt helemaal nergens. Warm word ik dan ook helaas niet van deze cd, laat staan driven. En dat is balen, want doom/goth-metal is toch echt mijn ding! Zo, nu snel weer de vinger uit mijn oor halen. Die zat er nog in, kan ik weer met twee vingers dit stukje uittypen.
File: Orphanage – Driven
File Under: Niet zo bedreven
File Audio: [ The Sign ]