Blood is het derde album van OSI (Office of Strategic Influence), een project rond Jim Matheos and Kevin Moore. Die laatste is wellicht het meest bekend als ex-toetsenist van Dream Theater, hetgeen waarschijnlijk ook verklaart waarom Mike Portnoy op de trommels sloeg op de eerste twee cd’s van OSI. Op Blood doet-ie echter niet meer mee… Of deze cd bij mij meer in de smaak zou zijn gevallen als-ie dat wel had gedaan, zullen we nooit weten, maar ik mis wel de nodige peper in deze muziek. Bovendien kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat Portnoy daarvoor zou hebben gezorgd. Blood bevat nu negen stukken die voornamelijk elektronisch pulserende rock laten horen, en met name het gebruik van de toetsen hierin vind ik erg mooi. Meer ‘bliep-bliep-bliep’ dan ‘dichtsmeren met strings’, en dat geeft een fraai contrast met de op zichzelf redelijk clichématige gitaarpartijen. Maar wat had ik graag gehad dat dit een instrumentaal project was geweest. Kevin Moore kan dan veel talent in huis hebben, zijn zangstem hoort daar wat mij betreft niet bij. Wat een bloedeloze saaiheid! Met zijn grijzemuizengeluid laat hij slechts een soort van nihilistische sfeer achter en zuigt hij elk restje pit uit de muziek, die op zichzelf nog best wel energiek uit de hoek komt. Dat het ook anders kan bewijst het voorlaatste nummer “Stockholm” waar gastzanger Mikael Akerfeldt laat horen hoe je deze muziek wel van zang moet voorzien. Hopelijk zien de heren zelf in wat dit met hun muziek gedaan heeft, en nemen ze de volgende keer het dappere besluit om een goede zanger in te zetten om hun muziek levendig te houden. Nu zakt het geheel als een mislukte soufflé jammerlijk in elkaar. Dat zet je toch niet echt vol trots aan je hongerige gasten voor.
mij=Inside Out / CNR