Jim O’Rourke. Nogal een druk baasje; voor wat die goede man allemaal gedaan verwijs ik graag naar hier, want zoveel plaats heb ik hier niet. Ik vind hem vooral goed op zijn I’m happy and I’m singing and a 1, 2, 3, 4, een prachtplaat vol elektronica en geluidssculpturen. Kort samengevat kan hij uit de voeten met zowel indiepop als noise, zowel americana als freejazz. En dat laatste is wat je te horen krijgt op van dit album, een heruitgave uit 2006 van zijn project Osorezan. Samen met o.a. Chris Corsano leeft hij zich uit in drie lange improvisaties; soms wordt er mooi voort gedroned, maar meestal freaken ze er behoorlijk op los, waarbij O’Rourke bepaald niet gaat voor notenpielerij maar veeleer kiest voor textuur en noise. Is maar goed ook, want zo’n geweldenaar is hij ook weer niet op gitaar. Is het echt boeiend? Ach. Wat zal ik zeggen. Ze hebben er hoorbaar lol in gehad, en zeker voor freejazz begrippen luistert het lekker weg, maar het ‘heilige moeten’, de urgentie die zo nodig is om van freejazz meer te maken dan “noise-for-noise-sake”, zoals Miles Davis dat zo eloquent verwoordde, ontbreekt volledig. En zo is Mimidokodesuka een leuke aanvulling voor mijn freejazz/improvisatie collectie, maar meer ook niet.
Op Tamper – een reissue uit 1991 – doet O’Rourke het solo en dat doet-ie verdomd sterk. Hier maakt hij zeer indrukwekkende drones, maar dan zonder hulp van laptops of ander digitaal hulpmiddel; het was het pre-digitale tijdperk, weet u nog? akoestische instrumenten worden bespeeld, over elkaar heen gezet, bewerkt op de ouderwetse manier met schaar en plakband, met als resultaat drie lange, donkere elektro-akoestische drones die ondanks dat ze al meer dan 16 jaar oud zijn met gemak de competitie aankunnen met alle hedendaagse meesters. Microtonale verschuivingen houden je continu bij de les, en de verwoestende onderstroom maakt van Tamper een catharsis zonder weerga. Zo wil ik O’Rourke ook nu weer eens een plaat horen maken. Tamper is een vergeten klassieker.
mij=Drag City / Munich & Drag City / Munich