Het label Visible Noise heeft een neusje voor Brits talent. Nu is talent heden ten dage natuurlijk een relatief begrip. Want als talent = succesvol, dan houdt de term talent niet alleen in dat de band begaafd is. Ze moeten ook begrijpen dat vernieuwing niet te veel moet worden overdreven. Het publiek mag immers niet afgeschrikt worden. Het moet een beetje eng zijn en papa en mama moeten het natuurlijk verschrikkelijk vinden, maar het moet tot de verbeelding blijven spreken. Het liefst tot de verbeelding van jong grut dat, al rondsmijtend met het geld van papa, zichzelf een imago probeert aan te meten om zo hun eigen bestaansrecht te rechtvaardigen. Opties te over, tegenwoordig. Zei iemand crisis? Waar? Niet hier! Genoeg muzieklabels, kledingmerken, fashionmagazines, websites, culturen, subculturen en afscheidingen van subculturen om jezelf bij aan te sluiten. Combineren van stijltjes mag ook. En juist daarin is deze band goed. Is het nieuw? Nee: de Bronx doet het al een aantal jaar, net als de Suicide File die het over een meer hardcoreboeg gooiden. Spastischer, lomper en Amerikaanser is Every Time I Die en ook Cancer Bats. Outcry Collective stiefelt er ergens tussendoor, graaiend en gappend naar invloeden en stijltjes als tienermeisjes naar afgeprijsde kledingstukken in de H&M. Dit is helemaal nu: een kwart rauw, een kwart doordacht, een kwart hip en een kwart authentiek. En productioneel natuurlijk om door een ringetje te halen. Ergens klinkt nog wat southern metal à la Pantera door, al doen ze er goed aan dat niet hardop te zeggen. Phil Anselmo (zanger Pantera) komt vanuit New Orleans met de eerste vlucht naar de UK om deze snotneuzen fijn te knijpen. Outcry Collective is een band you’ll love to hate. Maar op een of andere manier lukt het niet… Het is gewoon nét iets te leuk.
mij=Visible Noise / Suburban