Een nieuwe Ozzy, daar blijf je toch benieuwd naar, zelfs wanneer je de voorgaande albums bagger vond en het optreden dat je bijwoonde nog beroerder. Ozzy blijft een Rockheld – van een merkwaardige en vooral niet na te volgen soort, dat wel. De opener van Scream, “Let It Die” begint met nogal wat elektronica, wat me het ergste doet vrezen. Maar nee, zo’n twee minuten onderweg verandert de sound naar het vertrouwde Ozzy-geluid, om dat niet meer los te laten. Een van de beste voorbeelden is “Let Me Hear You Scream”. Het is een van Ozzy’s signature-yells en het is nu ook een song. Ongetwijfeld de opener op de komende tour. Misschien ook wel daarna, want het is een lekkere rechttoe-rechtaan rocker. Opvallend is dat de nieuwe gitarist, Firewinds Gus G., niet heeft meegeschreven aan de songs. Die zijn doorgaans geschreven door Ozzy, producer Kevin Churko en toetsenist Adam Wakeman. Zijn Gus G.’s songschrijverscapaciteiten onvoldoende bevonden of waren de songs al klaar toen hij bij de band kwam? Hoe dan ook, zijn gitaarwerk mag er zijn. Ik vind het vaak wel iets weg hebben van het gitaarwerk van Jake E. Lee, een volgens mij onderschatte Ozzy-gitarist. Met het andere werk zal Gus G. overigens ook prima overweg kunnen, want “Diggin’ Me Down” is een song met de uithalen zoals we die van Zakk Wylde gewend waren. Net als op Black Rain heb ik m’n twijfels of er nummers bij zitten die jaren in de set zullen blijven, al maken “Let Me Hear You Scream” en de semi-ballad “Time” een kansje. Een belangrijk verschil met Black Rain is dat de composities van een (wat) hoger niveau zijn en dat de geforceerd moderne productie verdwenen is. Zorg dat je de versie met bonusdisc aanschaft, want die kent behalve maar liefst drie andere studionummers ook vier live-songs, waaronder “Let Me Hear You Scream” en Sabbaths “Fairies Wear Boots”. Ozzy heeft in elk geval de stijgende lijn te pakken.
Eerlijk gezegd heb ik mijn twijfels of Gus G. de volgende keer wel veel zal bijdragen aan de songs. Zijn band Firewind laat namelijk al heel wat jaren goed uitgevoerde, maar weinig originele hardrock en metal horen. Ook op Days of Defiance is dat het geval. Zanger is nog steeds Apollo Papathanasio, die inmiddels ook de microfoon vasthoudt bij Spiritual Beggars. Een goed voorbeeld van de beperkte compositorische kwaliteiten is te vinden in “Chariot”. Een degelijke rocker, prima uitgevoerd, maar o wat is de opbouw voorspelbaar. Tot de zanglijnen en de riffs aan toe. Dan mag het nog zo goed geproduceerd zijn, kunnen de heren technisch geen steekje laten vallen, het blijft goed klinkend doorsnee materiaal.
mij=Ozzy Osbourne: Sony; Firewind: Century Media / Suburban
4 reacties